Τῆς Συνάξεως τῶν Ἀρχιστρατήγων Μιχαὴλ καὶ Γαβριήλ, καί τῶν λοιπῶν ἁγίων ἀσωμάτων καὶ οὐρανίων Ταγμάτων.

 

 

 Εἰς τοὺς Αἴνους, ἱστῶμεν Στίχους δ' καὶ ψάλλομεν Στιχηρὰ προσόμοια τρία, δευτεροῦντες τὸ πρῶτον.
Στιχηρὰ προσόμοια
Ἦχος α'
Τῶν οὐρανίων ταγμάτων ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ
Τῶν οὐρανίων ταγμάτων ὡς προεξάρχοντα,

 καὶ τῶν ἐν γῇ ἀνθρώπων, ἰσχυρὸν σε προστάτην, 

φύλακα καὶ ῥύστην ὑμνοῦμεν πιστῶς, 

Μιχαὴλ Ἀρχιστράτηγε, 

καθικετεύοντες πάσης φθοροποιοῦ, 

ἀλγηδόνος ἡμᾶς ῥύσασθαι. 

Ἦχος α'
Ὁ ταξιάρχης τῶν ἄνω θείων Δυνάμεων, 

σήμερον συγκαλεῖται, τῶν βροτῶν τὰς χορείας, 

μίαν σὺν Ἀγγέλοις φαιδρὰν ἑορτήν, 

συγκροτῆσαι Συνάξεως, αὐτῶν τῆς θείας καὶ ἅμα ὕμνον 

Θεῷ, ἀναμέλψαι τὸν τρισάγιον. 

Ἦχος α'
Ὑπὸ τὴν σκέπην τῶν θείων ἡμᾶς πτερύγων σου, 

προσπεφευγότας πίστει, Μιχαὴλ θεῖε νόε, 

φύλαττε καὶ σκέπε ἐν βίῳ παντί, 

καὶ ἐν ὥρᾳ Ἀρχάγγελε, 

τῇ τοῦ θανάτου σὺ πάρεσο βοηθός, 

ἡμῖν πᾶσιν εὐμενέστατος. 

Δοξαστικὸν
Ἦχος πλ. α'
Ὅπου ἐπισκιάσῃ ἡ χάρις σου Ἀρχάγγελε, 

ἐκεῖθεν τοῦ διαβόλου διώκεται ἡ δύναμις· 

οὐ φέρει γὰρ τῷ φωτί σου προσμένειν, 

ὁ πεσὼν Ἑωσφόρος· 

Διὸ αἰτοῦμέν σε τὰ πυρφόρα αὐτοῦ βέλη, 

τὰ καθ' ἡμῶν κινούμενα ἀπόσβεσον,

τῇ μεσιτείᾳ σου λυτρούμενος ἡμᾶς, 

ἐκ τῶν σκανδάλων αὐτοῦ,

 ἀξιΰμνητε Μιχαὴλ Ἀρχάγγελε. 

Θεοτοκίον
Ἦχος πλ. α'
Μακαρίζομέν σε, Θεοτόκε Παρθένε,

καὶ δοξάζομέν σε, οἱ πιστοὶ κατὰ χρέος, 

τὴν πόλιν τὴν ἄσειστον, τὸ τεῖχος τὸ ἄρρηκτον,

 τὴν ἀρραγῆ προστασίαν, καὶ καταφυγήν τῶν ψυχῶν ἡμῶν. 

 

Πηγή: Μηναῖον Νοεμβρίου & glt.goarch.org

Διάλογος τοῦ Μεγάλου Ἀντωνίου μετά τοῦ Ἀγγέλου!

 

 

 

Οὗτος ὁ Μακάριος καὶ Πανθαύμαστος Ἀββᾶς καὶ Πατὴρ ἡμῶν Ἀντώνιος ὁ μέγας, εἰς καιρὸν ὁποῦ εὑρίσκετο εἰς τὴν ἔρημον καὶ ἀσκήτευεν, ἐφάνη πρὸς αὐτὸν Ἄγγελος Κυρίου εἰς σχῆμα Καλογήρου, καὶ ὡς τὸν εἶδεν ὁ Ὅσιος, ἔκαμε πρὸς αὐτὸν μετάνοιαν.

Ὁ δὲ Ἄγγελος εἶπε πρὸς αὐτόν, Εὐλόγησον Πάτερ Ἅγιε.

Ὁ δὲ Ἅγιος νομίζοντας ὅτι εἶνε καλόγηρος ἀπὸ τοὺς ἐκεῖσε ἐρημίτας, λέγει πρὸς αὐτόν• ὁ Θεὸς συγχωρήσοι σε τέκνον μου καὶ πλησιάσας πρὸς τὸν Ἄγγελον εἶπεν εἰς αὐτόν• ἂς περιπατήσωμεν μαζὺ ὁλίγον δρόμον καὶ περιπατῶντες εἶπεν ὁ Ὅσιος• θαυμάζω, ἀδελφὲ εἰς τὴν θεωρίαν σου καὶ εἰς τὴν νεότητα καὶ εἰς τὴν εὐμορφίαν ὁποῦ ἔχεις καὶ ἐκπλήττομαι, διότι τοσοῦτον κάλλος δὲν εἶδον εἰς ἄλλον ἄνθρωπον καὶ διὰ τοῦτο στοχάζομαι πῶς δὲν εἶσαι ἄνθρωπος.

Λοιπὸν ὁρκίζω σε εἰς τὸν Θεὸν τοῦ οὐρανοῦ καὶ τῆς γῆς νὰ μοῦ εἰπῇς τὴν ἀλήθειαν• ὁ δὲ Ἄγγελος ποιήσας μετάνοιαν, λέγει πρὸς τὸν Ἅγιον.

Πάτερ Ἅγιε, μὲ βλέπεις, ἐγὼ ἄνθρωπος δὲν εἶμαι, ἀλλά, Ἄγγελος τοῦ Θεοῦ, καὶ ἤλθα νὰ σὲ διδάξω μυστήρια τοῦ Θεοῦ, ἐκεῖνα ὁποῦ δὲν ἠξεύρεις, καὶ τὰ ὁποῖα ἐπιθυμεῖς νὰ μάθῃς• λοιπὸν ἐρῶτα με ὅτι θέλεις νὰ σοῦ εἰπῶ. Τότε ἔπεσεν ὁ Ἅγιος καὶ ἔκανε μετάνοιαν τοῦ Ἀγγέλου λέγοντας• «Εὐχαριστῶ σοι Κύριε ὁ Θεός μου, ὅτι μοῦ ἔπεμψας ὁδηγὸν διὰ νὰ μοῦ φανέρωση κεκρυμμένα μυστήρια, τὰ ὁποῖα ἐπιθυμοῦσα νὰ μάθω.» Ὁ δὲ Ἄγγελος εἶπε πρὸς τὸν Ἅγιον, ἐρῶτα με λοιπόν.

Ὁ δὲ Ἅγιος ἀποκριθείς, εἶπεν• εἰς τὸν αἰώνιον ἐκεῖνον κόσμον, γνωρίζονται οἱ ἀποθαμμένοι ἄνθρωποι ἕνας τὸν ἄλλον;

Ὁ δὲ Ἄγγελος ἀποκριθείς, εἶπε, πρὸς τὸν Ὅσιον• βλέπεις εἰς τοῦτον τὸν κόσμον ὁποῦ ἀφ΄ ἑσπέρας κοιμοῦνται οἱ ἄνθρωποι, καὶ τὸ πρωὶ ὅταν ξημερώσῃ ἀπαντῶνται ἕνας τὸν ἄλλον καὶ χαιρετοῦνται καὶ συνομιλοῦν ὡς φίλοι, ἀναφέροντες τὰ ὅσα εἶχον προμελετήσει, τοιουτοτρόπως γίνεται καὶ εἰς ἐκεῖνον τὸν Κόσμον, καὶ ἕνας τὸν ἄλλον γνωρίζεται καὶ συνομιλεῖ, καὶ καθὼς ἕνας ἄνθρωπος δὲν γνωρίζει ἄλλον ἐδῶ καὶ ἐρωτῶντας μανθάνει ποῖος εἶναι, οὕτω γίνεται καὶ ἐκεῖ• πλὴν οἱ δίκαιοι μόνον γνωρίζονται, οἱ ἁμαρτωλοὶ ὅμως διόλου.

Λέγει του ὁ Ἅγιος - εἶπέ μοι καὶ τοῦτο παρακαλῶ σε, ὅταν εὐγαίνει ἡ ψυχὴ ἀπὸ τὸ κορμὶ τοῦ ἀνθρώπου, τὶ γίνεται; Καὶ τὰ μνημόσυνα διατὶ τὰ κάμνουσι; καὶ τὶ ὄφελος δίδουσιν εἰς τοὺς ἀποθαμένους;

Λέγει του ὁ Ἄγγελος "Ἄκουσον, πάτερ Ἅγιε" ἡ ψυχὴ ἀφοῦ εὔγει ἀπὸ τὸ κορμί, τὴν λαμβάνουν οἱ ἄγγελοι καὶ τὴν ὑπάγουν εἰς τὸν οὐρανὸν -διὰ νὰ προσκύνησῃ• τὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστὸν γίνεται ὅμως καὶ τοῦτο• ὅτι ἀπὸ τὸν οὐρανὸν ἕως τὴν γῆν εἶναι τάγματα δαιμόνων, τὰ ὁποῖα λέγονται ἐναέρια Τελώνια τῶν ψυχῶν, καὶ ἀπαιτοῦσιν ἐκεῖνα τὰ πονηρὰ πνεύματα τὴν ψυχὴν καὶ φέρουσιν τὰ κατάστιχά των εἰς τὰ ὁποῖα εἶναι γραμμέναι οἱ ἁμαρτίαι τῶν ἀνθρώπων, καὶ τὰ δείχνουν εἰς τοὺς Ἀγγέλους• λέγοντες εἰς αὐτούς, ὅτι τὴν δεῖνα ἡμέραν εἰς τὰς τόσας τοῦ μηνὸς ἐποίησε τὴν δεῖνα ἁμαρτίαν, δηλαδὴ ἐδῶ ἔκλεψεν, ἐκεῖ ἐπόρνευσεν, ἐδῶ ἐμοίχευσεν, ἐκεῖ ἐμαλακίσθη, εἰς τὸν δεῖνα τόπον εἶπε ψέμματα• εἰς ἄλλον ἔκαμεν ἄλλην ἁμαρτίαν καὶ πάλιν ἂν ἐκεῖνος ὁ ἄνθρωπος ἔκαμε καλοσύνην ξέρουν καὶ οἱ Ἄγγελοι τὰ ἐδικά των κατάστιχα μὲ τὰ ὁποῖα δείχνουσι καὶ αὐτοὶ πόσας καλοσύνας ἔκαμεν εἰς τὴν ζωήν του, δηλαδὴ ἐλεημοσύνην ἢ λειτουργίαν, ἢ νηστείαν, ἢ προσευχήν, ἢ σαρανταλείτουργον, ἢ ἄλλας καλὰς ἀρετάς, καὶ ἂν εὑρεθῶσιν περισσότεραι αἱ καλοσύναι ἁρπάζουν οἱ ἄγγελοι τὴν ψυχὴν καὶ τὴν ἀναβιβάζουν εἰς τὸ δεύτερον σκαλούνι, καὶ ἐκεῖ εὐρίσκουν ἄλλο τάγμα δαιμόνων, δυνατώτερον τρίζοντες τὰ ὀδόντιά των, ὡσὰν ἀγριότατα θηρία, καὶ ὑβρίζουν τὴν ψυχὴν καὶ πάσχουν νὰ τὴν ἁρπάξουν ἀπὸ τὰς χεῖρας τῶν Ἀγγέλων, γίνεται μία μεγάλη διάλεξις καὶ μέγας θόρυβος διὰ νὰ δυνηθοῦν οἱ Ἄγγελοι νὰ ἐλευθερώσουν τὴν ψυχὴν ἐκείνην ἀπὸ τὰς χεῖρας τῶν δαιμόνων, καὶ ἂν ἐλευθερωθῇ ἀναβαίνει εἰς τὸ τρίτον σκαλούνι καὶ ἐκεῖ εἶναι ἄλλο τάγμα δαιμόνων δυνατώτερον καὶ ἀγριότερον καὶ γίνεται μέγας ἀγῶν, πολὺ σύγχυσις καὶ ταραχὴ εἰς αὐτούς πῶς νὰ κερδίσωσι τὴν ἐλλεεινὴν ἐκείνην ψυχήν, οἱ ἄγγελοι ἀπὸ τὰς χεῖρας τῶν μιαρῶν δαιμόνων καὶ ἂν λυτρωθῇ καὶ ἀπὸ αὐτούς, ὑπάγουν καὶ εἰς τὸ παραπάνω σκαλούνιον ἕως οὗ νὰ φθάσῃ εἰς τὸ ἕβδομον, καὶ ἐκεῖ εἶναι ἄλλο τάγμα δαιμόνων ὁποῦ λέγεται τῆς πορνείας• καὶ τὶς διηγήσεται πάτερ Ἅγιε, τὴν τοσαύτην ταραχὴν καὶ τὸν θόρυβον ὁποῦ κάμνουσι καὶ φοβερίζουν τὴν ταλαίπωρον ἐκείνην ψυχήν, καὶ ἂν τύχῃ καλόγηρος, τότε γίνεται ἄκομα σφοδρότερος θόρυβος• λέγοντες εἰς ἐκείνην τὴν ἐλεεινὴν ψυχήν που ὑπάγεις, ὁποῦ ἐσὺ ἐπόρνευσες καὶ ἐμόλυνες τὸ ἀγγελικὸν σχῆμα• ἀποστρέφου εἰς τὰ ὀπίσω καὶ πήγαινε εἰς τὸ σκότος καὶ τὸν βρομερὸν τόπον τοῦ ᾅδου. Ἀλλοίμονον λοιπὸν εἰς αὐτήν! καὶ ποῖα γλῶσσα δύναται νὰ διηγηθῇ τὴν τοιαύτην τιμωρίαν ὁποῦ κάμνουν οἱ δαίμονες εἰς τὴν κατάδικον ἐκείνην ψυχήν! Ἐγὼ τίμιε Πάτερ, εἶμαι Ἄγγελος, καὶ πάλιν φρίττω, πόσον μᾶλλον νὰ μὴ τρέμῃ ἐκείνη ἡ ψυχὴ τὴν τοιαύτην παίδευσιν ὁποῦ λαμβάνει! Ἐὰν ὅμως ἐξ' ἐναντίας εὑρεθῇ ἡ ψυχὴ καθαρὰ ἀπὸ ἁμαρτίαις τὴν ἁρπάζουν οἱ Ἄγγελοι καὶ ἀναβαίνει χαίρουσα εἰς τὸν Χριστόν, τότε βλέπει τοὺς χοροὺς τῶν Ἀγγέλων τῶν ἁγίων Ἀποστόλων, τὴν λαμπρότητα ἐκείνην τὴν ἄριστον, καὶ ἀκούει τῶν Ἀγγέλων τὴν μελῳδίαν καὶ τὸ κάλλος ἐκεῖνο τὸ ἀμήχανον.

Ἐρώτησε δὲ ὁ Ὅσιος, καὶ τὰ μνημόσυνα διατὶ τὰ κάμνουν;

Ἀπέκριθη ὁ Ἄγγελος• αἱ τρεῖς γίνονται, ἐπειδὴ εἶπα ὅτι εἰς τὰς τρεῖς ἡμέρας ἔρχεται ἡ ψυχὴ καὶ προσκυνᾷ τὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν, καὶ διὰ τοῦτο φαίνεται πῶς πέμπονται, ὥσπερ κανίσκιον εἰς τὸν Κύριον, ὑπὲρ τῆς ψυχῆς ταύτης• καὶ μετὰ τὴν προσκύνησιν τὴν περνοῦν πάλιν οἱ Ἄγγελοι καὶ δείχνουν εἰς αὐτὴν τοὺς τόπους ὁποῦ ἐπεριπάτησεν μὲ τὸ σῶμα καὶ τῆς ἐνθυμίζουν τὰς πράξεις, ὁποῦ εἰς αὐτοὺς ἔκαμε, λέγοντες εἰς αὐτήν, ἐδῶ ἔκλεψες, ἐκεῖ ἐπόρνευσες, ἀλλοῦ ἐφόνευσες, ἐκεῖ ἐβλασφήμησες καὶ ἀκολούθως τῆς ἐνθυμίζουν ὅλας τὰς ἁμαρτίας ὁποῦ εἰς ὅλην τὴν ζωὴν ἔκαμε, καὶ πάλιν τῆς δείχνουν ὅσα καλὰ ἔπραξε• δηλαδὴ ἐδῶ ἔκανες ἐλεημοσύνην, ἐκεῖ νηστείαν, ἐδῶ λειτουργίαν, ἐκεῖ μετάνοιαν, ἐδῶ παράκλησιν, ἐκεῖ ἀγρυπνίαν, ἐδῶ προσευχήν, ἐκεῖ γονυκλισίαν καὶ ὅσα ἄλλα ἀγαθὰ ἔπραξεν εἰς τὰς ἡμέρας ὅλας τῆς ζωῆς της• καὶ τὴν ἐννάτην ἡμέραν πάλιν ἔρχεται εἰς προσκύνησιν καὶ διὰ τοῦτο κάμνουν τὰ μνημόσυνα καὶ τὰς λειτουργίας πρὸς ὄφελος τῆς ψυχῆς καὶ διὰ τοῦτο εἶναι ἀνάγκη νὰ γίνωνται τὰ μνημόσυνα. Πέρνουσιν αὐτὴν πάλιν οἱ ἄγγελοι καὶ τὴν ὑπάγουν εἰς τὸν Παράδεισον καὶ τῆς δείχνουν τοὺς κόλπους τοῦ Ἀβραάμ, καὶ Ἰσαὰκ καὶ Ἰακώβ, τὰς ἀναπαύσεις τῶν δικαίων, καὶ ὡσὰν ἰδῇ τὰς κατοικίας ἐκείνας τὰς ὡραίας καὶ θαυμαστάς, παρακαλεῖ τοὺς ἀγγέλους διὰ νὰ σταθῇ ἐκεῖ καὶ αὐτὴ εἰς ἐκεῖνα τὰ ἀγαθὰ τῶν δικαίων• πέρνοντάς την δὲ πάλιν ἀπὸ ἐκεῖ, τὴν ὑπάγουν εἰς τὴν κόλασιν καὶ τῆς δείχνουν πῶς κολάζονται οἱ ἁμαρτωλοί, λέγοντες εἰς αὐτήν, οὗτος ἐστὶν ὁ πύρινος ποταμὸς (δείχνοντες τοὺς τόπους), ὁ σκώληξ ὁ ἀκοίμητος, τοῦτος ἐστὶν ὁ κλαυθμὸς καὶ ὁ βρυγμὸς τῶν ὀδόντων, καὶ καθεξῆς τῆς δείχνουν ὅλας τὰς κολάσεις τῶν ἁμαρτωλῶν, καὶ ὡσὰν τελειώσουν αἱ τεσσαράκοντα ἡμέραι, ὑπάγουν πάλιν τὴν ψυχὴν καὶ προσκυνᾷ τὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν, διὰ τοῦτο πάλιν γίνονται τὰ μνημόσυνα, ἐπειδὴ μέλλει ἡ ψυχὴ νὰ λάβῃ τὴν ἀπόφασιν ὅθεν μέλλει νὰ τὴν διατάξῃ ὁ φιλάνθρωπος Θεός, νὰ κατοικήσῃ ἕως τὴν ἡμέραν τῆς κρίσεως, διὰ νὰ ἀπολαύσῃ μὲ τὸ ἴδιον της κορμὶ κατὰ τὰ ἔργα της.

Τότε στενάξας ὁ Ἅγιος ἐκ καρδίας καὶ δακρύσας πικρῶς, εἶπεν ἀλλοίμονον εἰς τὸν ἄνθρωπον τὸν ἁμαρτωλόν, ὁποῦ ἐγεννήθη, καλλήτερα ἦτον εἰς αὐτὸν νὰ μὴν γεννηθῇ, καὶ μακάριος ἐκεῖνος ὁ δίκαιος ἄνθρωπος ὅταν ἐγεννήθῃ• καὶ ἀκολούθως λέγει ὁ Ἅγιος πρὸς τὸν Ἄγγελον• παρακαλῶ σε εἰπέ μοι καὶ τοῦτο, ἡ κόλασις τῶν ἁμαρτωλῶν ἔχει τέλος;

Ὁ δὲ Ἄγγελος εἶπεν• οὔτε ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν ἔχει τέλος, ἀλλ' οὔτε καὶ ἡ κόλασις εἰς τοὺς ἁμαρτωλοὺς ἔχει τέλος, καὶ ἐὰν ἔπερνέ τις ἄνθρωπος κάθε χιλίους χρόνους ἕνα κόκκον ἀπὸ τὴν ἄμμον τῆς θαλάσσης ἢ μίαν σταλαγματιὰν νερὸν ἀπὸ τὴν θάλασσαν, ἤθελεν ἐλπίσει τινὰς νὰ σωθῇ κανένα καιρόν, ἀμὴ ἡ κόλασις εἶναι διὰ τοὺς ἁμαρτωλούς, καὶ ἡ αἰώνιος βασιλεία διὰ τοὺς δικαίους, καὶ δὲν ἔχουν τέλος.

Λέγει πάλιν ὁ Ἅγιος πρὸς τὸν Ἄγγελον, εἰπέ μοι παρακαλῶ σε καὶ τοῦτο• ποῖος Ἄγγελος εἶναι εὐσπλαγχνικώτερος εἰς τὸ νὰ παρακαλῇ τὸν Θεὸν διὰ τοὺς ἀνθρώπους καὶ νὰ πρεσβεύῃ δι΄αὐτούς;

Καὶ ὁ Ἄγγελος ἀποκριθεὶς εἶπεν• ὅλοι οἱ Ἄγγελοι καὶ οἱ Ἅγιοι ἔχουν πολλὴν εὐσπλαγχνίαν εἰς τοὺς ἀνθρώπους καὶ ποθοῦσι τὴν σωτηρίαν των, πλέον δὲ πάντων τούτων, ἡ Κυρία ἡμῶν Δέσποινα Θεοτόκος ἔχει περισσοτέραν τὴν εὐσπλαγχνίαν εἰς τὸ γένος τῶν Χριστιανῶν καὶ ἀκαταπαύστως δέεται εἰς τὸν Μονογενῆ της Υἱόν, τὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν, δι' αὐτούς, καὶ διὰ τὴν παράκλησίν της στέκεται ὁ κόσμος ἕως τὴν σήμερον, ὁποῦ ἔμελλε ν' ἀπωλεσθῇ διὰ τὰς ἁμαρτίας, καὶ διὰ τὴν καταφρόνησιν ὁποῦ κάμουν οἱ ἄνθρωποι πρὸς τὸν Θεὸν καὶ εἰς τοὺς ἁγίους.

Λέγει δὲ ὁ Ἅγιος πρὸς τὸν Ἄγγελον• ποίαν ἁμαρτίαν μισεῖν ὁ Θεὸς περισσότερον ἀπὸ τὰς ἄλλας;

Ἀποκριθεὶς δὲ ὁ Ἄγγελος εἶπε• τὴν μιαρὰν ὑπερηφάνειαν, διατὶ αὐτὴ ἔκαμε τὸν πρῶτον ἄγγελον καὶ φωτεινὸν ἑωσφόρον διάβολον, ῥίπτοντάς τον ἀπὸ τὸν οὐρανὸν εἰς τὴν ἄβυσσον τῆς κολάσεως• ὁμοίως ἀπὸ αὐτὴν τὴν ὑπερηφάνειαν καὶ παρακοὴν ἐξέπεσεν ὁ Ἀδὰμ ἀπὸ τὸν Παράδεισον, καὶ ὁ Φαρισσαῖος ὡς διαλαμβάνει τὸ ἱερὸν Εὐαγγέλιον, κατεκρίθη. Καὶ ὅστις πέσει εἰς τοῦτο τὸ πάθος, δυσκόλως εἶναι νὰ σηκωθῇ καὶ νὰ εὔγῃ ἀπὸ τὴν ἁμαρτίαν, ἐὰν δὲν ἐπιστρέψῃ εἰς ταπείνωσιν.

Ἐρωτῶ σε καὶ τοῦτο Ἅγιε Ἄγγελε, εἶπεν ὁ Ὅσιος• Ποῖοι ἄνθρωποι κολάζονται περισσότερον ἀπὸ τοὺς ἄλλους; Λέγει δὲ ὁ Ἄγγελος πρὸς τὸν Ἅγιον• οἱ πόρνοι καὶ οἱ βλάσφημοι ἄνθρωποι ἔχουν δυνατωτέραν κόλασιν, ὁμοίως καὶ οἱ φονεῖς, οἱ μοιχοί, οἱ ἀρσενοκοίται, οἱ κλέπται, οἱ προδόται, καὶ οἱ ἱερεῖς οἱ πορνεύσαντες καὶ ὕστερον λειτουργοῦσιν, ὁμοίως καὶ οἱ μοναχοί, καὶ αἱ μοναχαί, οἱ διάκονοι καὶ αἱ διακόνισαι, ὁποῦ μιαίνουν τὸ Ἀγγελικὸν σχῆμα, καὶ ἐκεῖνοι ὁποῦ μεθοῦν. Ἐπειδή, τίμιε Πάτερ, τὸ πεσὸν Τάγμα τῶν Ἀγγέλων μέλλει ν΄ ἀποκατασταθῇ ἀπὸ τοὺς καθαροὺς Ἱερεῖς καὶ Μοναχούς, διὰ τοῦτο ὅσοι ἀπὸ αὐτοὺς ἀπαραιτοῦν τὴν ἀκολουθίαν τους διὰ τὰ κοσμικὰ ἔργα, ἀλλοίμονον εἰς αὐτούς, διότι μίαν ἡμέραν νὰ ἀφήσουν τὴν ἀκολουθίαν καὶ τὸν κανόνα τὸν ἐκκλησιαστικόν, θέλλουν δώσει δι' αὐτὸν λόγον εἰς τὴν ἡμέραν τῆς κρίσεως, πόσῳ μᾶλλον ἐκεῖνοι ὁποῦ ἀπαραιτοῦν ὅλως διόλου τὴν ἱερὰν ἀκολουθίαν. Λέγει δὲ πάλιν ὁ Ὅσιος, οἱ καταφρονηταὶ τῆς ἁγίας Κυριακῆς, δηλαδὴ ἐκεῖνοι ὁποῦ δουλεύουν τὴν Κυριακήν, ἔχουν καμμίαν ἄνεσιν; Καὶ ἀποκριθεὶς ὁ Ἄγγελος, εἶπεν• Οὐαί! ἀλλοίμονον εἰς αὐτούς, διότι καταφρονοῦν τὴν ἁγίαν Κυριακὴν καὶ τὰς Δεσποτικὰς καὶ Θεομητορικὰς ἑορτὰς καὶ τῶν Ἁγίων τὰς μνήμας καταφρονοῦν, αὐτοὶ καταφρονοῦν τὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν, τὴν Μητέρα του, καὶ τοὺς Ἁγίους, καὶ ὅστις τιμᾷ καὶ ἑορτάζει τὰς ἑορτὰς τῆς Κυρίας ἡμῶν καὶ Δεσποίνης Θεοτόκου, καὶ τὰς μνήμας τῶν Ἁγίων, τὸν βοηθοῦν καὶ αὐτοί, ἐπειδὴ ἔχουν μεγάλην παῤῥησίαν εἰς τὸν Θεόν, καὶ ὅ,τι ζητήσουν τοῦ Θεοῦ διὰ τὴν σωτηρίαν των, τὰ λαμβάνουν ἀναμφιβόλως. Εἰ δὲ καὶ οἱ ἄνθρωποι ἀποδιώξουν τὸν φόβον τοῦ Θεοῦ ἀπὸ λόγου τους, οὔτε τὸν Θεὸν ἔχουν φίλον, οὔτε τοὺς Ἁγίους του, ἐπειδὴ ἀκολουθοῦν τὰς κοσμικὰς ἐπιθυμίας, πράγματα πλαστὰ καὶ φθαρτά, καὶ ἀλλοίμονον εἰς αὐτούς, διότι ἄνθρωπος, ἢ ἱερεύς, ἢ μοναχός, ἢ κοσμικὸς ὅστις δὲν τιμᾷ τὴν Κυριώνυμον ἡμέραν, Θεοῦ πρόσωπον δὲν βλέπει, ἀλλ΄ οὔτε ἔχει ἐλπίδα σωτηρίας.

Καὶ ὅ,τι ἄλλο θέλεις νὰ μάθῃς, εἶπεν εἰς τὸν ὅσιον ὁ Ἄγγελος, ἐρώτησόν με, διότι εἶναι ὥρα καὶ βιάζομαι διὰ νὰ ὑπάγω εἰς τὸν οὐρανόν, διὰ νὰ παρασταθῶ εἰς τὸν Κύριόν μου.

Τότε στενάξας ὁ Ἅγιος, καὶ δακρύσας πικρῶς εἶπεν• Οὐαὶ εἰς ἐμέ! διότι ὁ Ἄγγελος τοῦ Κυρίου μου μὲ βίαν ὑπάγει ἀσώματος, ἂν καὶ ἀναμάρτητος, μὲ φόβον εἰς τοὺς οὐρανοὺς διὰ ν' ἀποδώσῃ δοξολογίαν εἰς τὸν Παντοδύναμον Θεόν, ἡμεῖς δὲ ὁποῦ ἔχομεν σῶμα γεμάτον ἀπὸ ἁμαρτίας, καὶ δὲν βάνομεν ποσῶς εἰς τὸν νοῦν μας τὸν φόβον τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ καταφρονοῦμεν τὰ προστάγματά του, καὶ δὲν ἐπιμελούμεθα τὴν σωτηρίαν μας, τὶ θέλομεν πάθει;

Τότε λέγει πάλιν ὁ Ἅγιος πρὸς τὸν Ἄγγελον παρακαλῶ σε εἶπέ μοι, ποία προσευχὴ ἁρμόζει εἰς τὸν Μοναχόν;

Ὁ δὲ Ἄγγελος εἶπε πρὸς τὸν Ἅγιον, εἰ μέν ἐστιν ἄνθρωπος γραμματισμένος, τὸν ψαλμὸν τοῦ προφήτου Δαβίδ, τουτέστιν τό, "Ἐλέησόν με ὁ Θεός κτλ." εἰ δέ ἐστιν ἀγράμματος, τὸ "Κύριε ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστέ, Υἱὲ καὶ Λόγε τοῦ Θεοῦ τοῦ Ζῶντος, διὰ τῆς Θεοτόκου, ἐλέησόν με τὸν ἁμαρτωλόν". Αὐτὴ ἡ προσευχὴ εἶναι δυνατωτέρα, ὑπάρχει καὶ εὐκολωτέρα πάντων τῶν προσευχῶν, μάλιστα καὶ πολλοὶ κατέλειπον ἄλλας προσευχὰς καὶ μόνον αὐτὴν ἐκράτησαν, νέοι καὶ γέροντες, ἀμαθεῖς καὶ πεπαιδευμένοι, καὶ ὅσοι ἐβουλήθησαν διὰ νὰ σωθοῦν, αὐτὴν ἀναφέρουν εἰς τὸν Θεὸν νύκτα καὶ ἡμέραν, εἰς τὸν δρόμον καὶ εἰς τὰ κελλία τους, αὐτὴν νὰ λέγουν ἱστάμενοι καὶ ὁδοιποροῦντες, καὶ ἐργαζόμενοι μετὰ πάσης εὐλαβείας καὶ πόθου, ἱκανὴ γὰρ ὑπάρχει ἡ τοιαύτη προσευχὴ εἰς βουλέμενον σωθῆναι.

Καὶ πάλιν ὁ ὅσιος εἶπεν "Ἐπειδὴ ἦλθες, δέομαί σου δίδαξόν με τὸν ἁμαρτωλὸν καὶ φανέρωσέ μου καὶ τοῦτο• ἐὰν εὑρεθῇ τις ἄνθρωπος καὶ διδάξῃ ἕτερον καὶ τὸν ἐλευθερώσῃ ἀπὸ τὴν ἁμαρτίαν, ἔχει τίποτε μισθόν;

Καὶ ὁ Ἄγγελος εἶπεν• ὅστις ἄνθρωπος διδάξει ἄλλον καὶ τὸν ἐλευθερώσει ἀπὸ τὴν ἁμαρτίαν καὶ σώσει τὴν ψυχήν του, ἔχει διπλὸν τὸν μισθὸν ἀπὸ τὸν Θεόν.

Ταῦτα εἶπε ὁ Ἄγγελος πρὸς τὸν ὅσιον, καὶ εὐλόγησας αὐτόν, εἶπεν Εὐλόγησον πάτερ καὶ ἐμέ. Τότε ὁ Ὅσιος προσκυνήσας αὐτὸν λέγει "Πορεύου εἰς εἰρήνην καὶ εἰς τὰ ἀμάραντα κάλλη τοῦ Παραδείσου, καὶ παράστηθι τῆς Ἁγίας καὶ Ὁμοουσίου Τριάδος, καὶ πρέσβευεν εἰς αὐτὴν ὑπὲρ ἡμῶν τῶν ἁμαρτωλῶν. Καὶ ἀναχωρήσας ὁ Ἄγγελος ἀνῆλθεν εἰς τὸν οὐρανόν".

Ὁ δὲ Ὅσιος Ἀββᾶς μακάριος Ἀντώνιος ἀπελθὼν εἰς τὸ κελλίον του, ἐδιηγήθη πάντα εἰς τοὺς μοναχοὺς ἀδελφούς του καὶ συνασκητάς του, δοξάζων καὶ εὐλόγων τὸν Θεόν, οὗ ἡ δόξα, τὸ κράτος καὶ ἡ προσκύνησις εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.

 

 Πηγή: orthodoxfathers.com

 

 

Οἱ Ὅσιοι Ὀνούφριος, Παφνούτιος καὶ οἱ Ἅγιοι Ἄγγελοι!

 

                           Ἀπὸ τὸν βίο τοῦ Ὁσίου Ὀνουφρίου

Ἐνῷ ἐκαθήμην ποτὲ εἰς τὴν κέλλαν μου, ἔνευσεν ὁ Θεὸς εἰς τὴν καρδίαν μου νὰ ὑπάγω εἰς τὴν ἐσωτέρον ἔρημον· νὰ εὔρω Ὁσίους ἄνδρας νὰ λάβω τὴν εὐλογίαν των. Οὕτως οὖν ἐξελθὼν τοῦ Μοναστηρίου ἐπῆρα ὀλίγους ἄρτους, καὶ ὕδωρ ὅσον ἠδυνάμην, καὶ ἀρξάμενος τὴν ὁδοιπορίαν μὲ πόθον πολύν, ἐπεριπάτησον ὀλίγας ἡμέρας, καὶ εὑρών ἕνα κεκλεισμένον σπήλαιον, ἔκρουσα τὴν θύραν λέγων, κατὰ τὴν τάξιν, τό, Πάτερ εὐλόγησον, καὶ μὴ ἀκούων ἀπόκρισιν ἤνοιξα τὴν θύραν· εἰσελθὼν δὲ εὗρον ἄνθρωπον ἱστάμενον ὄρθιον εἰς σχῆμα προσευχομένου καὶ ὅτε προσήγγισα αὐτῷ ἔπεσε κατὰ γῆς. Τὸ δὲ φόρεμά του ἧτο ἀπὸ φύλλα φοίνικος καὶ ἔγεινεν ἀπὸ τὴν πολυκαιρίαν ὡς στάχτη εἰς τὰς χεῖρας μου. Ἐγὼ δὲ φοβηθεὶς προσηυχόνην λέγων τὸν Ἄμωμον καὶ ἄλλους ψαλμοὺς ὅσους ἤξευρα, καὶ ὡς ἠδυνήθην ὅλην τὴν νύκτα ἐδεόμην διὰ τὴν ψυχήν του, ἐνταφίασα δὲ αὐτὸν ὡς ἠμπόρεσα. Καὶ τὸ πρωὶ φράξας τὴν εἴσοδον ἀνεχώρησα καὶ περιπατίσας ἡμέρας 4 δὲν εἶχα πλέον ἄρτον, καὶ ἀσθενήσας ἀπὸ τὴν πεῖναν ἐκειτόμην ἀπονεκρωμένος. Τότε βλέπω ἐνώπιόν μου ἕνα θαυμάσιον Ἄγγελον εἰς μορφὴν ἀνθρώπου, ὡραῖόν τε καὶ ὑπέρλαμπρον, ὅθεν πολὺ ἐφοβήθην. Ἐκεῖνος δὲ πλησιάσας μὲ χαριέστατον πρόσωπον, μοῦ ἤγγισεν εἰς τὰς χεῖρας καὶ πόδας καὶ χείλη μου. Τότε ἔλαβον ἰσχὺν καὶ δύναμιν μὲ τρόπον θαυμάσιον, καὶ ἐπεριπάτησα μὲ τὴν θείαν ἐκείνην βοήθειαν, ἄλλας ἡμέρος 4 νῆστις. Καὶ πάλιν εἶδον ὁμοίως τὸν Ἄγγελον ἄλλαις δύο φοραῖς, καὶ μὲ ἐνεδυνάμωσεν, ὡς ἄνωθεν εἴρηται καὶ ἐπεριπάτησα τὴν δευτέραν φορὰν ἡμέρας τέσσαρας καὶ τὴν τρίτην ἡμέρας δέκα μὲ τὴν θείαν δύναμιν ἄσιτος.

Ἔπειτα ἔφθασα πολὺ κουρασμένος εἰς τόπον ὅπου ὁ Θεὸς μὲ ὠδήγησε, καὶ κειτόμενος ὀλίγον νὰ ἀναπαυθῷ, βλέπω μακρόθεν καὶ ἤρχετο πρὸς με εἷς ἄνθρωπος φοβερὸς τὴν θέαν, γυμνὸς τὸ σῶμα, καὶ μαλάτος ὅλος σκεπόμενος ὡσὰν ζῶον ἄγριον μὲ τὰς τρίχας του, εἰς δὲ τὴν μέσην ἧτο περιζωσμένος μὲ βλαστάρια δένδρων. Ἰδὼν οὖν αὐτὸν ἐφοβήθην, καὶ ἀναβὰς εἰς ὑψηλὴν πέτρα ἐκρύφθην. Ἐκεῖνος δὲ ἐλθὼν ἔπεσεν εἰς τὸ κάτω μέρος τῆς πέτρας ἐκείνης κεκοπιακῶς ἀπὸ τὴν καῦσιν τοῦ ἡλίου, ἔπειτα ἀφοῦ ἑξεκουράσθη ὀλίγον, ἐφώνησε λέγων· Κατάβηθι δοῦλε τοῦ Κυρίου Παφνούτιε, μὴ φοβῆσαι, ὅτι καὶ ἐγὼ ἄνθρωπος ἁμαρτωλὸς εἶμαι δουλεύων τῷ Θεῷ διὰ τὴν σωτηρίαν τῆς ψυχῆς μου εἰς ταύτη τὴν ἔρημον. Τότε ἐγὼ ἐχάρηκα, καὶ κατελθὼν μετὰ σπουδῆς, ἔπεσα εἰς τοὺς πόδας αὐτοῦ ζητῶν συγχώρησιν καὶ εὐλογίαν τὴν πρέπουσαν, καὶ αὐτὸς μὲ ἐσήκωσεν ἐκ τῆς γῆς, καὶ ἀσπασάμενοι ἀλλήλους ἐκαθήσαμεν. Ἦτο δὲ πολλὰ ταλαιπωρημέγος ἀπὸ τὸ γῆρας, καὶ τὴν ἐγκράτειαν, καὶ αἱ τρίχες του λευκαὶ ὡς τὸ γάλα. Ἐγὼ δὲ ἔχων πόθον νὰ μάθω τὴν πολιτείαν του καὶ τὸ ὄνομά του, εἶπον αὐτῷ. Δέομαί σοι Ἀγιώτατε Πάτερ, καθὼς ὁ Κύριος ἀπεκάλυψέ σοι τὰ κατ᾽ ἐμέ, οὕτως καὶ σὺ φανέρωσόν μοι πόθεν εἶσαι, τί σου τὸ ὄνομα καὶ πότε ἦλθες εἰς τὴν ἔρημον; Ὁ δὲ ἀπεκρίνατο τὸ μὲν ὄνομά μου εἶνε Ὀνούφριος, ἔχω δὲ εἰς τοῦτον τὸ τόπον χρόνους ἑβδομήκοντα, μὲ θηρία συνδαιτιώμενος καὶ μὲ χόρτα καὶ ὕδωρ τρεφόμενος, οὔτε ἄλλον τινὰ ἄνθρωπον ἑώρακα πώποπε, μόνον ἐσὲ ὅπου σὲ ἀπέστειλεν ὁ θεὸς διὰ νὰ ἐνταφιάσῃς τὸ σῶμά μου αὔριον. Ὁ Πατήρ μου ἦτο βασιλεὺς τῆς Περσίας, ἡ δὲ Μήτηρ μου στεῖρα οὖσα, ἐδέοντο ἀμφότεροι τοῦ Θεοῦ νὰ τοῖς δώση κληρονομίαν. Καὶ μετὰ πολλὰς προσευχὰς τοὺς ὑπήκουσεν ὁ Κύριος καὶ ἐπειδὴ συνέλαβεν ἡ Μήτηρ μου, ἔγινε χαρὰ μεγάλη εἰς τὸ παλάτιον καὶ μετὰ τὴν κύησιν εἶδεν ὁ Πατήρ μου Θεϊκὴ ἀποκάλυψιν κελεύουσαν αὐτὸν νὰ μὲ ὁνομάσῃ Ὀνούφριον εἰς τὸ Ἅγιον Βάπτισμα. Ἔπειτα νὰ μὲ ὑπάγῃ εἰς ἕνα Μοναστήριον, ὅπου εἶναι εἰς τὴν Θηβαΐδα τῆς Αἰγύπτου καὶ τὸ ὁνομάζουν ἡσυχαστήριον, καὶ οὕτως ἐποίησεν ὁ Πατήρ μου. Καὶ ἐνῷ ἐπορευόµεθα μὲ ὑπηρέτας πρὸς Αἴγυπτον, μᾶς ἐσυνόδευσεν ἀπὸ θεία νεῦσιν καὶ βούλησιν ἔλαφός τις, ἡ ὅποια μὲ ἔτρεφε μὲ τὸ γάλα της εἰς ὅλην τὴν ὁδοιπορίαν ἐκείνην, μὲ θαῦμα τῶν ὁρώντων και ἔκπληξιν. Καὶ φθάσαντες εἰς τὸ ρηθὲν Μοναστήριον, ἀνήγγειλεν ὁ Πατήρ μου ἄπαντα εἰς τὸν Ἡγούμενον, ἐστις εἶπεν αὐτῷ. Ἐδῶ ποσῶς γυνὴ δὲν ἐπλησίασε πώποτε καὶ πῶς νὰ τραφῇ τὸ παιδίον;

Ὁ δέ ἀπεκρίνατο καθὼς ὁ Κύριος ᾠκονόμησε καὶ μᾶς ἐσυνόδευσεν ὅλον τὸν δρόμον ἡ ἔλαφος καὶ τὸ ἔτρεφεν, οὕτω πάλιν μὲ τὸ Θεῖον πρόσταγμα θέλει ἔρχεσθαι καὶ ἐδῶ καὶ ἑκάστην νὰ τὸ θηλάζῃ, ἕως νὰ ἀπογαλακτισθῇ.

Οὕτως οὖν ἔστερξε, καὶ ἔμεινα εἰς αὐτὸ τὸ Κοινόβιον· καὶ ὁ μὲν οὖν Πατήρ μου ἀπῆλθεν εἰς τὴν οἰκίαν του· ἡ δὲ ἔλαφος ἥρχετο καθ᾿ ἑκάστην ἡμέραν ἕως τὸν τρίτον χρόνον, καὶ μὲ ἐθήλαζεν. Ἦσαν δὲ πάντες οἱ Μοναχοὶ αὐτῆς τῆς Μονῆς ἁγιώτατοι· πορευόμενοι ἐν πάσαις ταῖς ἐντολαῖς τοῦ Κυρίου ἄμεμπτοι· εἶχαν ὅλοι μίαν ψυχὴν καὶ καρδίον· καὶ ἀγάπην ἀλλήλοις θαυμασίαν· εἴτι ἤρεσκε τοῦ ἑνὸς, ἐδέχοντο ἅπαντες, ἐνήστευον πρεσηύχοντο ὅλην τὴν νύχτα καὶ τὴν ἡμέραν ἔκαμναν μὲ σιωπὴν τὸ ἐργόχειρόν των, ὅπου δὲν ἐτόλμα τινὰς χωρὶς ἀνάγκης νὰ λαλήσῃ λόγον βραχύτατον. Ἔμαθον οὖν ὑπ᾽ αὐτῶν καὶ ἐδιδάχθη τὴν Ἱερὰν Γραφὴν καὶ τῆς μοναδικῆς πολιτείας ὅλας τὰς τάξεις μὲ πᾶσαν ἀκρίβειαν. Πολλάκις δὲ ἐπαινοῦσαν τὸν Προφήτην Ἠλίαν ὅτι ἐδυναμώθη ἀπὸ τὸν Θεὸν εἰς τὴν ἔρημον μὲ τὴν ὑπομονήν καὶ ἐγκράτειαν, καὶ ἔλαβε χάριν παρὰ Θεοῦ νὰ κάμνῃ θαυμάσια, καὶ μάλιστα ὅπου δὲν ἐδοκίμασεν ἀκόμη τὸ πικρὸν τοῦ θανάτου ποτήριον, ἀλλὰ μετεστάθη εἰς τὸν Παράδεισον σύσσωμος.

Καὶ πάλιν εἰς τὴν Νέαν Διαθήκην τὸν ὑπέρτιμον Βαπτιστὴν Πρόδρομον τὸν ὑπὲρ πάντας τοὺς Ἁγίους Χριστομαρτύρητον, τὸ ὁποῖον ἐπαινοῦσαν κατὰ πολλά. Ὅθεν ἀκούων καθ᾽ ἑκάστην τοὺς πατέρας ὅλους τοῦ Κοινοβίου νὰ εὐφημίζουν τοὺς τοιούτους, ἠρώτησα λέγων. Λοιπὸν οἱ ἀναχωρηταὶ ἔχουν παρρησίαν πρὸς τὸ Θεὸν περισσότερον; Οἱ δὲ εἶπόν μοι, ναὶ τέκνον μου, μεγαλήτεροι εἶναι ἀπὸ ἡμᾶς. Ὅτι ἡμεῖς μὲν βλέπομεν καθ᾽ ἑκάστην ὁ ἕνας τὸν ἄλλον, ἀναγιγνώσκομεν τὴν ἀκολουθίαν κοινῶς μὲ πνευματικοὶ ἀγαλλίασιν. Ὅταν πεινάσωμεν, εὑρίσκομεν τὴν τράπεζαν ἐτοίμην. Ἐὰν ἀσθενήσῃ τις ἐξ ἡμῶν σωματικῶς τὶ καὶ ψυχικῶς, τὸν βοηθοῦν καὶ ὑπηρετοῦσιν οἱ ἄλλοι μὲ πολλὴν ἐπιμέλειαν, καὶ ἁπλῶς εἴτε ἄλλο χρειασθοῦμεν εὑρίσκομεν τὴν θεραπείαν ἁρμόζουσαν. Ἀμὴ ἐκεῖνοι οἱ εὐλογημένοι ἠσυχασταί δὲν ἔχουσιν ἐξ ἀνθρώπων τινὰ βοήθειαν, ἀλλὰ εἰς μόνον τὸν θεὸν ὁλοψύχως ἐλπίζουσιν. Ἐὰν τοὺς ἔλθῃ, πειρασμὸς ἐκ τοῦ δαίμονος, δὲν ἔχουν τινὰ νὰ τοὺς συμβουλεύσῃ. Ἐὰν πεινάσουν, ἢ διψάσουν, ἢ γυμνητεύσουν, ἢ ἄλλο ὅμοιον χρειασθῶσι, δὲν ἔχουσι τίποτε ἀπὸ ὅλα τὰ ἀναγκαῖα τοῦ σώματος· ἀλλὰ καὶ εἰς τὰς ἀκολουθίας καὶ προσευχὰς σχολάζουσι περισσότερον, μὴ ἔχοντας σωματικὸν ἐργόχειρον, καὶ οἱ ἄγγελοι τοῦ Θεοῦ καθ᾽ ἑκάστην διακονοῦσιν αὐτοῖς, καὶ ὅταν ἐξέρχεται ἡ ψυχὴ αὐτῶν ἐκ τοῦ σώματος, τὴν λαμβάνουσι μετὰ πολλῆς εὐλαβείας καὶ τὴν ὑπάγουν ἐνώπιον τῆς μακαρίας Τριάδος, ψάλλοντες μὲ εὐφροσύνην καὶ ἀγαλλίασιν. Ταῦτα ἀκούσας ἐγὼ ὁ ἐλάχιστος ἀπὸ τοὺς θεοφόρους πατέρας ἐτρώθην τὴν καρδίαν μὲ πόθον, καὶ ἐτήκετο ἡ ψυχή μου εἰς τὴν ἀγάπη τῆς ἡσυχίας. Λοιπὸν μίαν νύκτα ἔλαβον ὀλίγους ἄρτους, ἐξῆλθον τοῦ μοναστηρίου δεόμενος τοῦ Θεοῦ νὰ μὲ ὁδηγήσῃ ὅπου εἶναι εὐάρεστον αὐτῷ νὰ οἰκήσω. Φθάσας δὲ εἰς τὴν ἔρημον ἔβαλα εἰς τὸν νοῦν µου νὰ μείνω ἐκεῖ εἰς ἕνα ὄρος, καὶ τότε βλέπω ἔμπροσθέν μου φῶς μέγα· ὅθεν φοβηθεὶς ἐβουλήθην νὰ ἐπιστρέψω πάλιν εἰς τὸ κοινόβιον. Ἀλλ᾽ εὐθὺς ἐφάνη εἰς ἐκεῖνο τὸ φῶς ἕνα ὡραιότατος ἄνθρωπος, θαυμάσιος τὴν θέαν καὶ ἔνδοξος λέγων, Μὴ φοβηθεὶς Ὀνούφριε, ἐγώ εἰμι ἄγγελος τοῦ Θεοῦ, ὅστις μὲ ἐπρόσταξε νὰ σὲ φυλάττω ἀπὸ τὴν ὥραν τῆς γεννήσεως ἕως τὴν τελευταίαν ἡμέραν σου. Πορεύου εἰς τὴν προκειμένην ὁδοιπορία σου, καὶ μὴ δειλιάσης τὰς πανουργίας τοῦ δαίμονος, οὔτε πειρασμούς, ἢ ἄλλο συνάντημα· ὅτι ἐγὼ εἶμαι μετὰ σοῦ, νὰ σὲ διαφυλάτω ἕως νὰ παραστήσω τὴν ψυχήν σου εἰς χεῖρας Θεοῦ.

 

 

Ταῦτα εἰς ἐμὲ λαλήσας ὁ ἄγγελος, μὲ ἐσυνόδευσεν ἕως μίλια ἑβδομήκοντα, ὃπου ἦπο ἕνα σπήλαιον, καὶ τότε αὐτὸς μέν ἔγεινε ἄφαντος, ἔγω δὲ ἁφοῦ ἔκρουσα τὴν θύραν τοῦ σπηλαίου, ἐξῆλθεν εἷς γηραιὸς καὶ χαριέστατος εἰς τὸ εἶδος, πολὺ ἐνάρετος καὶ προσκυνήσας αὐτόν, μὲ ἠσπάσατο λέγων· Καλῶς ἦλθες τέκνον, καὶ ἀδελφὲ συνεργάτα Ὀνούφριε. Ὁ Κύριος νὰ σὲ περισκέπῃ καὶ νὰ σὲ διαφυλάττῃ εἰς τὸν φόβον αὐτοῦ. Εἰσελθῶν εἰς τὸ σπήλαιον, ἔμεινα ἡμέρας τινὰς διδασκόμενος διάφορα πράγματα, καὶ ἀφοῦ μὲ ἐνουθέτησεν ἰκανῶς ὅσα ἦταν ἀναγκαῖα διὰ τὴν ἄσκησίν μου εἶπε. Ἀνάστηθι τέκνον, νὰ σὲ ὑπάγω εἰς ἕνα σπήλαιον ἠσυχαστικὸν εἰς τήν ἐσωτέραν ἔρημον, εἰς τὸ ὁποῖον θέλει ὁ Κύριος νὰ οἰκήσῃς μόνος σου, νὰ πολεμήσῃς ἀνδρείως κατὰ τοῦ δαίμονος, ἵνα λάβῃς τῆς νίκης τὰ τρόπαια. Περιπατήσαντες νυχθήμερας τέσσαρας ἐφθάσαμεν εἰς μίαν καλύβην μικράν, ἤτις εἶχε φοίνικα καὶ βρύσιν ὡραίαν, καὶ λέγει. Οὗτός ἐστιν ὁ τόπος, ὅπου σοῦ ηὐτρέπισεν ὁ Κύριος εἰς κατοίκησιν. Ἔμεινεν μετ ἐμοῦ ἡμέρας 30 διδάσκων εἰς ἐμὲ πᾶσαν ἀκρίβειαν τῆς μοναδικῆς παλαίστρας, καὶ ἀπελθὼν εἰς τὸ σπήλαιον αὐτοῦ, ἤρχετο κατ᾿ ἔτος καὶ μὲ ἔβλεπεν, ἕως οὗ ἀπέθανεν ἐδῶ καὶ τὸν ἐνταφίασα. Τὸ δὲ ὄνομά του ἦτο Ἑρμίας ἀπὸ τὴν φυλὴν τοῦ Ἰσάχαρ, καθὼς μοῦ εἶπε. Ταῦτα ἀκούσας ὁ Παφνούτιος, εἶπον αὐτῷ. Γνωρίζω Πάτερ ἁγιώτατε ὅτι πολὺν κόπον εὐρῆκες εἰς ταύτην τὴν ἔρημον, ὁ δὲ ἀπεκρίνατο.

Πίστευσόν μοι ἀγαπητέ, ὅτι τόσην βάσανον ὑπέμεινα, ὅπου ἁπελπίσθην ἕως θανάτου διὰ τὴν πολλὴν καῦσιν τοῦ θέρους, καὶ τὴν τοῦ χειμῶνος ψυχρότητα, πεῖναν καὶ ἄλλας στεναχωρίας τοῦ σώματος, διότι τὰ ἱμάτιά μου ἐφθάρησαν ἀπὸ τὴν ψύχραν, καὶ ἔμεινα ὀλόγυμνος ἀσθενήσας ἡμέρας πολλὰς καὶ ἄλλους πειρασμοὺς καὶ βάσανα ἔπαθα, ὅπου δὲν φθάνει γλῶσσα νὰ τὰ διηγηθῇ, τὰ ὁποῖα ὅλα ὑπέμεινα καρτερικῶς στοχαζόμενος τὰ ἀνεκλάλητα ἀγαθὰ ὅπου ἡτοίμασεν ὁ Θεὸς τοῖς ἀγαπῶσιν αὐτόν, ὁ ὁποῖος ἰδὼν τὴν πολλήν μου στενοχωρίαν, ἐκέλευσε καὶ ἐφύτρωσαν τρίχες εἰς ὅλον τὸ σῶμά μου, καὶ σκεπόμενος ὑπ' αὐτῶν δὲν αἰσθανόμην πλέον τὴν ψύχραν ἢ ἄλλην βάσανον. ᾿

Ἀλλὰ καθ᾽ ἑκάστην ἡμέραν μοῦ ἔφερεν ὁ ἅγιος Άγγελος ἔνα ἄρτον διὰ νὰ στηρίζωμαι νὰ δουλεύω τοῦ Θεοῦ μὲ περισσοτέραν θερμότητα. Ταῦτα ἀκούσας παρὰ τοῦ ὁσίου ἐθαύμασα καὶ εἶπον αὐτῷ, πόθεν κοινωνεῖς τὰ θεῖα μυστήρια; Ὁ δὲ ἀπεκρίνατο· καθ᾽ ἐκάστην Κυριακὴν ἔρχεται ἅγιος Ἄγγελος καὶ μᾶς μεταλαμβάνει ὅλους τοὺς ἐρημίτας, καὶ τὴν ἡμέραν αὐτὴν ὅπου κοινωνήσωμεν, πληρούμεθα πάσης πνευματικῆς χαρᾶς, οὔτε ποσῶς πεινοῦμε ἢ διψοῦμεν, οὔτε πόνον ἢ ἄλλην θλίψιν αἰσθανόμεθα, καὶ ὅταν τις ἐξ ἡμῶν ἐπιθυμήσῃ νὰ ἰδῇ ἄνθρωπον, ἀναλαμβάνεται ὑπὸ τῶν Ἀγγέλων εἰς τὸν Παράδεισον, καὶ θεωρῶν τὴν λάμψιν καὶ τὴν ὡραιότητα τῶν Οὐρανίων ταγμάτων ἐξίσταται μετέχων ἐκείνου τοῦ θείου φωτός· χαίρει τῷ Πνεύματι, εὐφραίνεται καὶ ἀγάλλεται περισσῶς τοιούτου ἀγαθοῦ ἀξιούμενος καὶ λησμονεῖ τελείως ὅλους τοὺς προτέρους κόπους καὶ στενοχωρίας ὅπου ὑπέμεινεν. Εἰς δὲ τὸ μέλλον αὐξάνει μᾶλλον ὁ πόθος του εἰς τὸν ἔνθεον ἔρωτα καὶ δουλεύει περισσότερον ἐξ ὅλης του τῆς ψυχῆς εἰς τοὺς πνευματικοὺς ἀγῶνας, διὰ ν' ἀξιωθῇ νὰ κληρονομήσῃ αἰωνίως τοσαύτην μακαριότητα. Ταῦτα τοῦ ἀειμνήστου Ὀνουφρίου διηγουμένου εἰς ἐμέ, ἠσθανόμην τοιαύτην γλυκύτητα, ὅπου ἐλησμόνησα παντελῶς τὰ λυπηρὰ τῆς ὁδοιπορίας, τὴν πεῖναν καὶ δίψαν καὶ ὅλον τὸν κόπον εἰς οὐδὲν λογισάμενος, καὶ δυναμωθεὶς ψυχῇ καὶ σώματι εἶπον αὐτῷ μετ' ἀγαλλιάσεως: Μακάριος ἐγὼ ὅπου ἠξιώθην καὶ εἶδα καὶ ἤκουσα τὰ σὰ γλυκύτατα λόγια. Ὁ δὲ μοῦ εἶπεν: Ἂς καταπαύσωμε τὸν λόγον, ὦ τέκνον, καὶ ἂς ὑπάγωμεν νὰ ἰδῇς τὴν κατοικίαν μου.

Περιπατήσαντες τρία μίλια ἐφθάσαμεν εἰς μικρὰν καλύβην ἔχουσαν πηγὴν καὶ φοίνικα πλησίον αὐτῆς, καὶ εὐξάμενοι ἐκαθήσαμεν τὰ περὶ θεοῦ διηγούμενοι. Τῆς δὲ ἡμέρας τελειουμένης περὶ δυσμὰς ἡλίου, βλέπω εἰς τὸ μέσον τοῦ κελλίου ἕνα ἄρτον μεγάλον ὡραιότατον. Ὁ δὲ Ἅγιος μὲ εἶπεν· Ἔγειρε τέκνον μου, φάγε καὶ πίε εἴτι ἐξαπέστειλεν ὁ Κύριος, ὅτι πολλὰ εἶσαι ταλαιπωρημένος ἀπὸ τὴν ὁδοιπορίαν, καὶ ἐὰν δὲν φάγῃς, ἔχεις κίνδυνον. Ἐγὼ δὲ εἶπον· ζῇ Κύριος ὁ Σωτὴρ ἡμῶν, οὗ ἐνώπιον παριστάμεθα, οὐ μὴ φάγω ἐὰν δὲν φιλευθῶμεν μὲ ἀδελφικὴν ἀγάπην ἀμφότεροι. Πολλὰ οὖν τὸν παρεκάλεσα καὶ μετὰ βίας τὸν ἐκατάπεισα. Εὐλογήσας οὖν τὴν τράπεζαν ἔκοψε τὸν ἄρτον, καὶ φαγόντες εἰς δόξαν Θεοῦ ἐχορτάσαμεν καὶ μᾶς ἔμεινεν ἄρτος. Μετὰ τὴν εὐχαριστίαν ἑπεράσαμεν ὅλην τὴν νύκτα προσευχόμενοι. Πρωΐας δὲ γενομένης, βλέπω τὴν χροιὰν τοῦ προσώπου του χλωμὴν καὶ ἐνηλλαγμένην. Ὅθεν δειλιάσας ἠρώτησα τὸ αἴτιον. Ὁ δὲ μοῦ λέει· μὴ φοβηθῆς ἀδελφέ, ὃτο ὁ περὶ πάντας ἀγαθὸς καὶ εὔσπλαγχνος Κύριος σὲ ἀπέστειλε νὰ ἐνταφιάσῃς τὸ σῶμά μου. Ἰδοὺ γὰρ σήμερον τελειόνει ἡ παροικἰα μου καὶ ἀπελεύσεται ἡ ψυχή μου εἰς τὴν ἀνεκλάλητον εὐφροσύνην τῆς Οὐρανίου μακαριότητος καὶ ἐνθυμοῦ ὅταν ὑπάγης εἰς τὴν Αἴγυπτον νὰ κηρύξης εἰς τοὺς Μοναχοὺς καὶ εἰς ὅλους τοὺς Χριστιανούς, ὅτι ἐζήτησα ταύτην τὴν χάριν παρὰ Θεοῦ, ὅστις τελέσει τὸ μνημόσυνόν μου καὶ μὲ ἑορτάσει ἢ γράψει καὶ κηρύξει τὸν βίον μου καθὼς σοῦ τὸν ἐδιηγήθην, νὰ μὴ τοῦ ἔλθῃ ποσῶς ἐκ τοῦ Διαβόλου πειρασμός, ἢ ἄλλο τι κακόν, καὶ νὰ γένῃ κληρονόμος τῆς Βασιλείας τῶν Οὐρανῶν. Ἐγὼ δὲ εἶπον αὐτῷ: Πολλὰ ὀρέγομαι, Πάτερ ἅγιε, τοῦτον τὸν τόπον, καὶ δός μοι τὴν εὐλογίαν σου νὰ τελέσω τὸ ὑπόλοιπον τῆς ζωῆς μου. Μοῦ λέγει, δὲν σὲ ἀπέστειλεν ὁ Κύριος νὰ μείνῃς ἐδῶ, ἀλλὰ μόνον νὰ ἐνταφιάσῃς τὸ σῶμά μου, καὶ νὰ εὐφρανθῇς μὲ τοὺς ὁσίους δούλους αὐτοῦ, ὅπου οἰκοῦσιν εἰς ταύτην τὴν ἔρημον, καὶ νὰ κηρύξῃς εἰς τὸν κόσμον τοῖς φιλοχρίστοις τὴν πολιτείαν αὐτῶν εἰς δόξαν θεοῦ, διὰ νὰ τοὺς μιμηθοῦν τὸ κατὰ δύναμιν. Ταῦτα εἰπόντος εἰς ἐμὲ ἔπεσα εἰς τοὺς πόδας του λέγων· γινώσκω, ἁγιώτατε Πάτερ, ὅτι ὅσα αἰτήσεις τῷ Θεῷ δώσει σοι διὰ τοὺς πολλούς σου ἀγῶνας. Δέομαι οὖν καὶ παρακαλῶ σε νὰ μὲ εὐλογήσῃς νὰ γένω εἰς τὴν ἀρετὴν ὅμοιός σου, νὰ λάβω παρὰ Θεοῦ μετὰ σοῦ ὁμοίαν δόξαν καὶ ὅμοιον στέφανον εἰς τὴν αἰώνιον ζωήν, καθὼς εἰς ταύτην ἠξιώθην καὶ σὲ ἀπήλαυσα. Ὁ δὲ ἀπεκρίνατο, ὁ Κύριος νὰ μή σε λυπήσῃ, εἰς αὐτὸ ὅπου ἐζήτησες, ἀλλὰ νὰ σὲ εὐλογήση, νὰ σὲ στηρίζη εἰς τὴν ἀγάπην του, νὰ σὲ λυτρώσῃ, ἀπὸ πᾶσαν ἁμαρτίαν καὶ πειρασμὸν τοῦ ἀντικειμένου, καὶ νὰ τελειώσει εἰς ἐσὲ τὸ ἔργον ὅπου ἐπόθησες.

Οἱ δὲ Ἄγγελοί του νὰ σὲ σκεπάσωσι καὶ νὰ σὲ φυλάττωσιν ἀπὸ τὰς ἐπιβουλὰς τοῦ ἐχθροῦ, διὰ νὰ μὴ εὔρῃ ὁ ψυχοφθόρος τίποτε πταίσιμον εἰς ἐσὲ τὴν ὥραν τῆς κρίσεως, καὶ ἡ εὐλογία τοῦ Πατρός, καὶ τοῦ Υἱοῦ, καὶ τοῦ Ἀγίου Πνεύματος εἴη μετὰ σοῦ ἐν τῷ νῦν αἰῶνι καὶ ἐν τῷ μέλλοντι.

Ταῦτα εἰπὼν καὶ κλίνας τὰ γόνατα ὕψωσε πρὸς οὐρανὸν τὰς χεῖρας καὶ τὰ ὄμματα λέγων μετὰ δακρύων. «Ὕψιστε Θεέ, καὶ ἀόρατε, οὗ ἡ δύναμις ἡ ἀνεξιχνίαστος, καὶ ἡ δόξα ἡ ἀκατανόητος καὶ ἀνέκφραστος, καὶ τὸ ἔλεος τὸ ἄπειρον καὶ ἀμέτρητον, ὑμνῶ, εὐλογῷ, προσκυνῶ καὶ δοξάζω Σε, ὃν ἐπόθησα ἐκ νεότητάς μου καὶ σοὶ ἠκολούθησα. Ἐπάκουσόν μου, πρὸς σὲ ἐκέκραξα, ὅτι ἐπεῖδες τὴν ταπείνωσίν μου, ἔσωσας ἐκ τῶν ἀναγκῶν τὴν ψυχή μου. Οὐ συνέκλεισάς με εἰς χεῖρας ἐχθρῶν, ἀλλ᾽ ἔστησας ἐν εὐρυχώρῳ τοὺς πόδας μου. Δέομαί σου, Κύριέ μου, τῇ σῇ δεξιᾷ σκέπασέν με, ἵνα μὴ ταραχθῇ ἡ ψυχή μου ἀπὸ τοὺς δαίμονας, ὅταν ἐξέρχεται ἐκ τοῦ σώματος. Ἀλλὰ. παράλαβε αὐτὴν δι᾽ ἁγίων Ἀγγέλων σου, καὶ κατάταξον ἔνθα ἐπισκοπεῖ τὸ φῶς τοῦ προσώπου σου, Ὅτι εὐλογητὸς εἰς τοὺς αἰῶνας. Μνήσθητι πανοικτίρμων καὶ πολυέλεε τοῦ πιστοῦ Λαοῦ σου. Καὶ ὅστις εὑρεθῇ εἰς κίνδυνον θαλάσσης, ἢ εἰς θυμὸν δικαστοῦ, ἢ ἄλλην τινὰ στενοχωρία καὶ σὲ ἐπικαλεσθῇ λέγων, Παντοδύναμε Κύριε, διὰ πρεσβειῶν τοῦ δούλου σου Ὀνουφρίου ἐλέησόν µε. Παρακαλῶ τὴν Βασιλείαν σου καθὼς μοῦ ἔταξες, ἐπάκουσον αὐτοῦ τῆς δεήσεως». Ταῦτα προσευξάμενος εἶπε. «Κύριε εἰς χεῖράς σου παρατίθημι τὸ πνεῦμά μου», καὶ οὕτως ἔπεσεν ὕπτιος εἰς τὴν γῆν, καὶ πάλιν προσηύχετο μυστικά. Τὸ πρόσωπόν του ἔγινεν ὡς φῶς, καὶ τότε ὠσφράνθην τόσην εὐωδίαν, ὅπου ἔμεινα ὡς ἐξεστηκὼς ἀπὸ ἐκείνην τοῦ Παραδείσου τὴν ὀσμὴν καὶ γλυκύτητα, καὶ εὐθὺς ἔγειναν βρονταῖς καὶ ἀστραπαῖς φοβεραῖς. Ἐγὼ δὲ ἔπεσον ἀπὸ τὸν φόβον βλέπων ἀνεωγμένους τοὺς οὐρανοὺς καὶ πᾶσαν στρατιὰν τῶν Ἀγγέλων ψάλλουσαν ἐπάνω τοῦ Ἁγίου γλυκυτάτους ὕμνους καὶ μελωδικὰ ἆσματα εὐτάκτως μὲ λαμπάδας αναμμένας, καὶ χρυσᾶ θυμιάματα εἰς τὰς χεῖρυς αὐτῶν ὡς διάκονοι. Εἰς δὲ τὸ μέσον αὐτῶν ἐφάνη φῶς μέγα, καὶ ἐκ τοῦ φωτὸς ἐξῆλθε φωνὴ ἡδυτάτη λέγουσα· «Δεῦρο ψυχῇ φιλτάτη μου, νὰ σὲ ὑπάγω εἰς ἐκείνην τὴν ἀνάπαυσιν τῶν Δικαίων καὶ ἄρρητον ἀγαλλίασιν, ἣν ἐπόθησας». Τότε ἐξῆλθε τοῦ σώματος ἡ μακαρία ἐκείνη, ψυχὴ ἐν εἴδει λευκοτάτης περιστερᾶς, καὶ λαβὼν αὐτὴν ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοὺς Χριστὸς εἰς τὰς παναχράντους χεῖρας αὐτοῦ, ἀνῆλθεν εἰς Οὐρανοὺς μὲ τοὺς ἁγίους Ἀγγέλους, ψάλλοντες μὲ εὐφροσύνην καὶ ἀγαλλίασιν. Ἐγὼ δὲ ἐγερθεὶς κατεφίλουν μετὰ δακρύων τὸ ἱερώτατον λείψανον, τὸ ὁποῖον ἐξήστραπτεν ὡς πολύτιμος Σάρδιος, καὶ εὐωδίαζεν ὡς ἀρώματα. Ὀδυρόμενος οὖν ἀμέτρως ὥραν πολλήν, ὅτι ὑστερήθην τόσον τάχιστα τοιοῦτον πολύτιμον θησαυρόν, ὅπου μὲ τόσον κόπον ἀπόκτησα, ἐσυλλογιζόμην πῶς νὰ σκάψω τὴν γῆν νὰ τὸ κρύψω, ὅτι ἐργαλεῖον δὲν θὰ εἶχα σιδηροῦν. Τότε ἦλθαν δύο λέοντες, καὶ πλησιάσαντες μὲ πρᾳότητα, ἔλειχαν τοὺς πόδας αὐτοῦ, καὶ ἔκαμνάν τινα σχήματα πένθους καὶ θλίψεως, ὥσπερ νὰ ἦσαν λογικὰ κτίσματα.

Ἐγὼ δὲ εἶπον πρὸς αὐτούς. Ἠξεύρω ὅτι ὁ θεὸς σᾶς ἔστειλε, νὰ ἐνταφιάσωμεν τὸ ἅγιον λείψανον. Ἐπειδὴ καὶ τὰ ἄλογα ζῶα ὑμνοῦσι τὸν Ποιητὴν καὶ τοῦ ὑπακούουν, λαβὼν τὴν ράβδον μου ἐσημείωσα εἰς τὴν γῆν τὸ μῆκος τοῦ τάφου. Οἱ δὲ ἔσκαψαν μὲ τοὺς ὄνυχας αὐτῶν, καὶ ἔκαμαν λάκκον. Εὐγάζων τὸ ἄλλο ἥμυσι ἐπανωφόρι µου, ὅπου μοῦ ἔμεινεν ἀπὸ τὸν προλεχθέντα Ἐρημίτην, καὶ τυλίξας τὸ ἅγιον Λείψανον μετ` εὐλαβείας, τὸ ἐνταφίασα· οἱ μὲν λέοντες ποιήσαντες εἰς τὸν τάφον καὶ εἰς ἐμὲ μετάνοιαν, ἀνεχώρησαν. Ἐγὼ δὲ ἔμεινα κλαίων συλλογιζόμενος τὴν ἀναξιότητα καὶ τὰς ἁμαρτίας μου καὶ ἔλεγον ταῦτα: Οὐαί μοι τῷ ἀθλίῳ καὶ ὀκνηρῷ. Πόσους δούλους ἐπιμελεῖς καὶ ἐναρέτους ἔχει ὁ Κύριός µου, καὶ στρατιώτας ἀνδρείους! Ἀμὴ ἐγὼ ὁ ἀμελής τε καὶ ράθυμος, ποίαν ἀπολογίαν νὰ δώσω τῷ Κτίστῃ μου; Ποῖον βραβεῖον καὶ στέφανον νίκης νὰ λάβω, ἐπειδὴ δὲν ἐπολέμησα ποτέ κατὰ τοῦ δαίμονος; Ταῦτα λέγων ἐμελέτησα νὰ ὑπομείνω εἰς τὸν τόπον ἐκεῖνον νὰ ἀγωνίζομαι. Ἀλλὰ εὐθὺς ἔγινε σεισμὸς καὶ πεσὸν ἐκεῖνο τὸ Ὄρος ἐσκέπασεν ὅλον τὸ σπήλαιον, τὴν πηγὴν καὶ τὸν φοίνικα, καὶ ἅπαντα ἠφανίσθησαν. Ἐγὼ δὲ τὸ συμβὰν θεασάμενος, ἐγνώρισα ὅτι δὲν ἧτο Θεοῦ θέλημα νὰ μείνω ἐκεῖ, καὶ ἔκλαιον. Ἐπιφανεὶς δὲ ἐμπροσθέν μου ὁ προρρηθεὶς Ἄγγελος μὲ εἶπε. Μὴ κλαίης, ἀλλὰ χαίρου μᾶλλον, ὅτι ἠξιώθης καὶ εἶδες θαυμάσια. Πορευθεὶς εἰς Αἴγυπτον κήρυξον ἄπαντα τὰ περὶ τοῦ μακαρίου Ὀνουφρίου, καὶ τῶν λοιπῶν ὅπου εἶδες καὶ θέλεις ἰδεῖς εἰς ταύτην τὴν ἔρημον. Ἄπελθε εἰς εἰρήνην παρὰ Θεοῦ δυναμούμενος. Εκοιμήθη δὲ ὁ πανόλβιος Ὀνούφριος τῇ ιβ'  Ἰουνίου εἰς δόξαν τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Μετὰ ταῦτα ἀναχωρήσας ἐκεῖθεν καὶ περιπατήσας ἡμέρας τέσσαεας ἔφθασα εἰς ἔνα κελλίον καὶ εἰσελθὼν εἰς αὐτό, δὲν ηὖρά τινας ἔσωθεν, καὶ καθίσας ἐπερίμενα τὸν οἰκήτορα, ὅστις ἔφθασεν εἰς ὀλίγην ὥραν, καὶ ἧτο εἰς τὴν θέαν θαυμαστός, καὶ σεβάσμιος, πολιὸς τὴν τρίχα, ἐνδεδυμένος μὲ ἱμάτιον πεπλεγμένον μὲ φύλλα φοίνικος. Τὸ δὲ πρόσωπον αὐτοῦ ἔδειχνεν ὡς Θείου Ἀγγέλου, καὶ μὲ λέγει· εἰρήνη σοι, ἀδελφέ µου καὶ συγεργάτα Παφνούτιε, ὁ τὸν μακάριον ἐνταφιάσας Ὀνούφριον. Ἐγὼ δὲ ταῦτα ἀκούσας ἐθαύμασα, καὶ πεσὼν ἐπὶ τῆς γῆς αὐτῷ προσεκύνησα. Ὁ δὲ μὲ εἶπε· Ἀνάστα τέκνον. Ὁ Κύριός σε ἠξίωσε νὰ ἀπολαύσης τοὺς φίλους του, ὅστις καὶ τὴν ἔλευσίν σου μᾶς ἀπεκάλυψε. Γίνωσκε δέ, ὅτι ἑξήκοντα ἔτη ἔχομεν κατοικοῦντες εἰς ταύτην τὴν ἔρημον καὶ δὲν εἴδαμε ἄλλον τινὰ ἄνθρωπον. Οὕτων συνομιλούντων ἡμῶν, ἔφθασαν ἄλλοι τρεῖς γηραλέοι ὅμοιοι αὐτῷ εἰς τὸ χρῶμα καὶ τὸ ἔνδυμα, καὶ ἀσπασάμενος αὐτοὺς ἐκαθήσαμεν ἐξηγούμενοι περὶ τοῦ μακαρίου Ὀνουφρίου καὶ ἄλλων ἁγίων. Ἔπειτα μοῦ εἶπαν, ἔγειρε τέκνον νὰ φιλευθῶμεν, ἵνα στηριχθῇ ἡ καρδία σου, ὅτι πολλὴν ὁδὸν ἐπεριπάπησες, καὶ ἡμεῖς διὰ σὲ ἐσυνάχθημεν, ἵνα συνευφρανθῶμεν ψυχῇ τε καὶ σώματι. Ἀναστάντες οὖν προσηυξάμεθα· καὶ ἰδοὺ βλέπω πέντε ἄρτους ζεστοὺς ὥσπερ νὰ τοὺς ἔβγαλαν ἐκείνην τὴν ὥραν ἀπὸ τὸν φοῦρνον. Ἔφεραν δὲ καὶ αὐτοὶ ἄλλους εἴδους βρώσιμον καὶ ἐφάγαμεν πρὸς αὐτάρκειαν. Μετὰ δὲ την εὐχαριστία μοῦ εἶπαν. Ἰδοῦ σήμερον, ὡς ἤκουσας, ἐξηκονταετῆ χρόνον ἔχομεν εἰς τὴν ἔρημον ταῦτην, καθ' ἑκάστην μᾶς ἔρχονται οἱ τεσσαρὲς ἄρτοι ἐκ θείου προστάγματος, καὶ σήμερον δι ἐσὲ εὐρέθησαν πέντε· καὶ δὲν ἠξεύρομεν πόθεν φέρονται. Μόνον ἀφοῦ ἀναγνώσωμεν τὸν ἑσπερινόν, εὑρίσκομεν αὐτοὺς εἰς τὴν τράπεζαν.

Μετὰ δὲ ταῦτα ἐτελέσαμεν ἀγρυπνίαν ὅλην τὴν νύκτα εὐχόμενοι· καὶ πρωΐας γενομένης, τοὺς ἐπαρακάλεσα νὰ μοῦ εἰποῦν τὰ ὁνόματά των καὶ δὲν ἠθέλησαν, ἀλλὰ ἀπεκρίθησαν: ἐκεῖνος ὅπου γινώσκει τὰ πάντα ἠξεύρει καὶ ἡμῶν τὰ ὀνόματα. Μόνον συγχώρησόν μας καὶ πρέσβευε νὰ ἰδοῦμεν ἀλλήλους εἰς τὸν Παράδεισον. Εὐλογηθεὶς οὖν ὑπ᾽ αὐτῶν ἀνεχώρησα, καὶ περιπατήσας ἡμέραν μίαν ἔφθασα εἰς τόπον πολλὰ ὡραῖον καὶ ἐπιτήδειον, ὅπου ἧπο σπήλαιον καὶ πηγὴ ὕδατος, καὶ ἐπότιζε διάφορα δένδρα ἀπὸ καρποὺς φορτωμένα, καὶ ἐθαύμαζα τὸ πλῆθος καὶ τὴν ποικιλίαν αὐτῶν. Ἦσαν δὲ φοίνικες, κίτρα, ρόδια, συκάμινα, ροδάκινα, ζίζιφα, κρεβατὰ μὲ σταφύλια, ἀμύγδαλα καὶ ἄλλο δένδρα κάρπιμα, τῶν ὁποίων ἡ γεῦσις ἧτο γλυκυτέρα τοῦ μέλιτος, καὶ ἡ εὐωδία θαυμάσιος, τόσον ὅπου ἐφαίνετο ὅτι ἤμουν εἰς τὸν Παράδεισον. Ἐνῷ δὲ ἐθαύμαζον τὴν ὡραιότητα αὐτῶν, βλέπω τέσσαρας νέους εὐειδεῖς εἰς τὰ πρόσωπα, ἐνδεδυμένους προβάτων δέρματα, οἵτινες πλησιάσαντες μοῦ εἶπον· χαίροις, ἀδελφὲ Παφνούτιε. Ἐγὼ δὲ πεσὼν ἐπὶ τῆς γῆς τοὺς ἐπροσκύνησα, αὐτοὶ δὲ μὲ ἤγειραν καὶ ἐκάθησαν συνομιλοῦντες. Ἦσαν δὲ εἰς τὴν ὄψιν τοσοῦτον ἔνδοξοι, ὅπου ἐνόμιζα ὅτι ἦσαν ἄγγελοι ἐξ Οὐρανοῦ κατελθόντες. Λαβόντες δὲ ἐκ τῶν καρπῶν μοῦ ἔδωσαν εἰς βρῶσιν, δείχνοντες σπλάγχνος, καὶ ἀγάπην πολλὴν εἰς ἐμέ. Ἔμεινα ἐκεῖ ἡμέρας ἑπτὰ καὶ ἐρωτήσας αὐτοὺς πόθεν ἦσαν καὶ πῶς ἦλθαν εἰς τὸν τόπον ἐκεῖνον, μοῦ ἀπεκρίθησαν· ἐπειδὴ ὁ Κύριός σε ἀπέστειλε, νὰ σου εἰποῦμεν τὴν ἀλήθειαν. Ἡμεῖς εἴμεθα ἀπὸ μίαν πόλιν καλουμένην Ὀξύρυγχον. Οἱ γονεῖς μας εἶναι οἱ πρῶτοι ἄρχοντες τῆς πόλεως, Βουλευταὶ τὴν ἀξίαν, οἵτινες μᾶς ἔβαλαν εἰς τὰ γράμματα καὶ ἀφοῦ ἐμάθαμεν τὰ κοινά, ἠθέλησαν νὰ μᾶς στεῖλουν εἰς τὴν σπουδὴν νὰ μάθωμεν φιλοσοφικά· καὶ ἡμεῖς ἀπεφασίσαμεν, τοῦ Θεοῦ συνεργοῦντος, νὰ μάθωμεν κάλλιον τὴν αὐτοῦ σοφίαν. Καὶ οὕτως ἐφύγαμεν κρυφὰ ἀπὸ τὴν πατρίδα μας, καὶ ἤλθαμεν εἰς τὴν ἔρημον βαστάζοντες ὁλίγους ἄρτους καὶ ὕδωρ μέτριον, τὰ ὁποῖα μᾶς ἔφθασαν μία ἑβδομάδα. Ἔπειτα ἐπεράσαμεν ἡμέρας πολλὰς πεῖναν καὶ κακοπάθειαν, μὴ ἠξεύροντες πῶς νὰ πράξωμεν· καὶ τότε βλέπομεν ἐνώπιον ἡμῶν ἄνδρα ἔνδοξον, ὁ ὁποῖος μᾶς ἔφερεν εἰς ἐτοῦτον τὸν τόπον, καὶ μᾶς παρέδωκεν εἰς τὸν ἅγιον γέροντα, ὅστις ἔζησε ἕνα χρόνον διδάσκων ἡμῖς πῶς νὰ δουλεύωμεν τῷ Κυρίῳ, πληρωθέντος τοῦ χρόνου, ἐτελειώθῃ ὀ ὅσιος, καὶ ἰδοὺ ἔχομεν ἕξ χρόνους ἐνταῦθα ὅπου δὲν ἐφάγαμεν ἄρτον, ἢ ἄλλην τινὰ βρῶσι εἰμὴ μόνον ἀπὸ τῶν καρπῶν τούτων τῶν δένδρων. Τὰς πέντε ἡμέρας τῆς ἑβδομάδος εὑρίσκεται ἕκαστος ἐξ ἡμῶν χωριστὰ ἡσυχάζων, τὸ δὲ Σάββατον ἐνταμονόμεθα ἐδῷ καὶ κάμνομεν τὰς δύο ἡμέρας ἀδελφικῶς σιτιζόμενοι. Καὶ πάλιν ὑπάγομεν εἰς τὴν ἡσυχίαν, καὶ ἕνας τοῦ ἄλλους δὲν ἠξεύρει τοὺς ἀγῶνας καὶ κατορθώματα. Ἐγὼ δὲ εἶπον αὐτοῖς. Πόθεν κοινωνεῖτε τὰ θεῖα μυστήρια; οἱ δὲ ἀπεκρίθησαν. Διὰ τοῦτο συναζόμεθα· καὶ ἑτοιμάσου νὰ κοινωνήσης αὔριον ὅπου ἔρχεται ἄγγελος Κυρίου καὶ μᾶς μεταλαμβάνει διὰ χειρὸς αὐτοῦ τὸ ἅγιον σῶμα καὶ αἷμα τοῦ Χριστοῦ. Ἐγὼ ἀκούσας ἐχάρην· καὶ ἐμείναμεν ψάλλοντες ὅλη τὴν νύκτα καὶ ὑμνοῦντες τὸν βασιλέα Χριστόν. Καὶ τὸ πρωῒ ἐλθὼν ἄγγελος Κυρίου ὠσφράνθημεν ὀσμὴν καὶ εὐωδίαν τερπνὴ καὶ θαυμασίαν καὶ ἐπληρώθημεν εὐφροσύνης ἐξ αὐτοῦ. Ἐγὼ δὲ ἔμεινα ἐκστατικός, ὥσπερ νὰ ἤμουν εἰς τὸν Παράδεισον. Καὶ ἐνδυναμωθεὶς τῇ καρδίᾳ ὑπὸ τοῦ ἀγγέλου ἠγέρθην· καὶ ἀφοῦ ἐκοινωνήσαμεν διὰ χειρὸς αὐτοῦ, μᾶς εὐλόγησε λέγων. «Γένοιτο ἐν ἡμῖν τὸ σῶμα τοῦτο καὶ αἷμα τοῦ Δεσπότου Ἰησοῦ Χριστοῦ τοῦ Θεοῦ ἡμῶν τροφὴ ἄφθαρτος, καὶ ζωὴ αἰώνιος»· ἦτο δὲ ἡμέρα Κυριακὴ καὶ ἐμείναμεν μὲ χαρὰν μεγάλην εἰς τὰς καρδίας μας, καὶ τότε εἶπε πρός με ὁ Ἄγγελος. Ἄπελθε Πανφούτιε εἰς τὴν Αἴγυπτον, κήρυξον εἰς τοὺς εὐσεβεῖς πάντα ὅσα εἶδες καὶ ἤκουσες εἰς τὴν ἔρημον, ἐξαιρέτως δὲ τὰ περὶ ὁσίου Ὀνουφρίου, τὸν ὁποῖον σὲ ἠξίωσεν ὁ Κύριος καὶ ἀπήλαυσες καὶ σὲ συναρίθμησε μετὰ τῶν ἁγίων αὐτοῦ. Ταῦτα ἀκούσας ὁ Ὅσιος ηὐχαρίστησε τῷ Κυρίῳ, καὶ ἀναχωρίσας εἰς Αἴγυπτον κηρύττων ὅσα εἶδεν εἰς ἐκείνην τὴν ἔρημον καὶ ζήσας ὀλίγον χρόνον ἀπῆλθε πρὸς τὸν ποθούμενον, εἰς ἐκείνην τῆν ἀνέκφραστον ἠδονὴν καὶ ἄρρητον ἀγαλλίασιν, ἧς ἀξιωθείημεν καὶ ἡμεῖς ταῖς τοῦ Ὀνουφρίου καὶ Παφνουτίου καὶ τῶν λοιπῶν ἁγίων πρεσβείαις. Ἀμήν.

 

Πηγή: orthodoxfathers.com

Οἱ Ἄγγελοι τοῦ Οὐρανοῦ δὲν ἔχουν Μόδα... ἀλλὰ ὑπακοὴ στὸ Νόμο τοῦ Θεοῦ - Πατήρ Σάββας Αχιλλέως

 

 

https://www.youtube.com/watch?v=rB_N7afeF24

Τῆς ἀναμνήσεως τοῦ γεγονότος θαύματος ἐν Κολασσαῖς, ἤτοι ἐν Χώναις, παρὰ τοῦ Ἀρχαγγέλου Μιχαήλ.

 

 

Ἕτερος Κανὼν τοῦ Ἀρχιστρατήγου
Ποίημα καὶ οὗτος Ἰωσὴφ

ᾨδὴ α'
Ἦχος δ'
Τῷ ὁδηγήσαντι πάλαι ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ
Τὸν ἀρχηγὸν τῶν Ἀγγέλων, τὸν φωταυγῆ ἥλιον, 

καταυγάζοντα τὴν γῆν, ταῖς τῶν θαυμάτων λαμπρότησι, 

καὶ τὴν ἀχλὺν ἀπελαύοντα, πάντοτε τῶν πειρασμῶν, 

χαρμονικῶς ὑμνολογήσωμεν.

Ὁ τοὺς Ἀγγέλους ποιήσας, φλόγα πυρὸς Κύριε, 

ἀποπληροῦντας δυνατῶς, τὸ σὸν πανάγιον θέλημα, 

μέσον αὐτῶν διαλάμποντα, ἔδειξας ὥσπερ ἀστέρα, 

Μιχαὴλ τὸν ἀρχιστράτηγον.

Ὑμνολογήσωμεν πάντες, τὸν ἀγαθὸν Κύριον, 

τὸν δωρησάμενον ἡμῖν, τεῖχος ἐχθροῖς ἀπροσμάχητον, 

καὶ ἀπερίτρεπτον ἔρεισμα πάντοτε, κινδύνων σῴζοντα ἡμᾶς, 

τόν ἱερὸν Μιχαήλ.

Ἐπιστασίαις σου θείαις, ἀποτελεῖς πάντοτε, 

τὸν θεῖον οἶκόν σου σαφῶς, ἁμαρτωλῶν ἱλαστήριον,

 ἀδικουμένων προσφύγιον, νόσων τε φυγαδευτήριον πασῶν, 

Θεοῦ πρωτάγγελε.

Θραῦσον υἱοὺς τοὺς τῆς Ἄγαρ, διηνεκῶς ἔνδοξε, 

ἐγειρομένους καθ᾿ ἡμῶν, καὶ τῆς αὐτῶν ἡμᾶς λύτρωσαι,

 καὶ προσδοκίας καὶ θλίψεως, ὅπως σε ὡς ἀγαθὸν ἡμῶν ἀεί, 

προστάτην σέβωμεν.

Θεοτοκίον
Ἀκατανόητον θαῦμα, πῶς τοῖς βροτοῖς ἥνωται, 

ὁ ἀκατάληπτος Θεός, ἐκ σοῦ σαρκὶ καθ᾿ὑπόστασιν, 

ἀποτεχθεὶς Ἀπειρόγαμε, σῴζων με τὸν ὑπαχθέντα τῇ φθορᾷ, 

 κλοπῇ τοῦ ὄφεως. 

 

Πηγή:  Μηναῖον Σεπτεμβρίου & glt.goarch.org

Τὸ ἐν Χώναις θαῦμα τοῦ Ἀρχαγγέλου Μιχαήλ - Λόγος Γέροντα Γαβριήλ, Ἱερὰ Μονὴ Ὀσίου Δαβίδ

  

Γέροντας Γαβριήλ, ὁ Ἡγουμενος τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ὀσίου Δαβίδ τοῦ ἐν Εὐβοίᾳ.

 https://www.youtube.com/watch?v=l_jnJ-yIdMM

ΑΡΧΑΓΓΕΛΟΣ ΜΙΧΑΗΛ - τὸ ἐν Χώναις θαῦμα (στὰ ἐλληνικά)

 

 

 

 

 https://www.youtube.com/watch?v=ijP7iCC6bAc&t=196s

Archangel Michael. The 6th September miracle in Russian & English

 

 

 

 

https://www.youtube.com/watch?v=Q4RyrUwUX-A

ΤΑΞΙΑΡΧΗΣ ΜΑΝΤΑΜΑΔΟΥ

 

 

https://www.youtube.com/watch?v=byp51-NJE90

 

 

https://www.youtube.com/watch?v=HTK9K1-I11Q

Ἡ Σύναξις τῶν Ἀρχιστρατήγων Μιχαὴλ καὶ Γαβριήλ, καί τῶν λοιπῶν ἁγίων ἀσωμάτων καὶ οὐρανίων Ταγμάτων.

  

 

Σ Υ Ν Α Ξ Α Ρ Ι Ο Ν
Τῇ Η' τοῦ αὐτοῦ μηνός, ἡ Σύναξις τῶν Ἀρχιστρατήγων Μιχαὴλ καὶ Γαβριήλ, καί τῶν λοιπῶν ἁγίων ἀσωμάτων καὶ οὐρανίων Ταγμάτων.
Στίχοι
Ἐβουλόμην σοι, Μιχαήλ, ᾄσμα πρέπον
ᾎσαι πρεπόντως, ἀλλ' ἄϋλον, οὐκ ἔχω.
Ὀγδόη οὐρανίης κυδαίνει τάξιος Ἀρχούς.

Εἰς τὴν Σύναξιν τῶν ἐννέα Ταγμάτων, Σεραφίμ, Χερουβίμ, Θρόνων, Κυριοτήτων, Ἐξουσιῶν, Ἀρχῶν, Δυνάμεων, Ἀρχαγγέλων καὶ Ἀγγέλων.
Στίχοι
Ἐπάξιόν τι Ταγμάτων τῶν ἐννέα
Τὶς ἂν γόνος φθέγξαιτο μηνῶν ἐννέα;

Ταῖς τῶν Ἁγίων σου πρεσβείαις, ὁ Θεὸς ἐλέησον ἡμᾶς. Ἀμήν.

Κανών γ', ᾨδὴ η', τοῦ Γαβριὴλ. Ἦχος πλ. δ'. Ἑπταπλασίως κάμινον ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ
 

Ἄρχων Ἀγγέλων πέφυκε, Μιχαὴλ ὁ Ἀρχάγγελος, 

ἀλλὰ συνδοξάζεται, αὐτῷ λαμπρότατα, 

ὁ μύστης τῆς χάριτος, καὶ τῆς Παρθένου μνήστωρ σεπτός, 

ὁ τῶν Ἀσωμάτων, Στρατηγός ἐπαξίως, 

χαρὰν προδιαγγέλλων, Γαβριὴλ τοῖς βοῶσι· 

Λαὸς ὑπερυψοῦτε, Χριστὸν εἰς τοὺς αἰῶνας.

 

Τὰ τῶν Ἀγγέλων τάγματα, ἐν ποικίλῃ μορφῇ κατιδών, 

Ἰεζεκιὴλ προϊστορῶν ἐκήρυττεν,

 ἐν οἷς ἑξαπτέρυγα, τὰ Σεραφὶμ παρίστανται, 

καὶ τὰ Χερουβίμ, πολυομμάτως ἐκύκλουν, 

μεθ' ὧν τοὺς Ἀρχαγγέλους, ἠλεκτρίνους ἑώρα, 

Χριστὸν δοξολογοῦντας, εἰς πάντας τοὺς αἰῶνας.

 

Ὡς φοβερὰν τὴν ἔλευσιν, τῆς δευτέρας καθόδου σου, 

ἐκδηλοποιῶν ὁ Δανιὴλ προέλεγεν· 

Ὡς θρόνοι ἐτέθησαν, καὶ παλαιὸς ἐκάθησε, 

καὶ τὰς τῶν Ἀγγέλων, μυριάδας εἰσάγει, 

ἐν φόβῳ, παρεστώσας, καὶ φωναῖς ἀσιγήτοις,\

 βοώσας τῇ Τριάδι, εἰς πάντας τοὺς αἰῶνας.
 

Θεοτοκίον
Ὁ τῷ Πατρὶ καὶ Πνεύματι, ὁμοούσιος Λόγος ἑκών,

 ὤφθη καὶ ἡμῖν, ἐκ τῆς Παρθένου σύμμορφος, 

οὐ φύρας εἰς ἄλληλα, τὰ τῆς φρικτῆς ἑνώσεως· 

εἷς γὰρ ὁ αὐτός, ἐν ἑκατέροις δείκνυται, 

ἐν δύο ταῖς οὐσίαις, καὶ μιᾷ, ὑποστάσει, 

ἧς νῦν τῆς ἐμφερείας, τὸν τύπον προσκυνοῦμεν.

Καταβασία ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ
Παῖδας εὐαγεῖς ἐν τῇ καμίνῳ, 

ὁ τόκος τῆς Θεοτόκου διεσώσατο, 

τότε μὲν τυπούμενος, νῦν δὲ ἐνεργούμενος, 

τὴν οἰκουμένην ἅπασαν, ἀγείρει ψάλλουσαν· 

Τὸν Κύριον ὑμνεῖτε τὰ ἔργα, 

καὶ ὑπερυψοῦτε, εἰς πάντας τοὺς αἰῶνας. 

Πηγή: glt.goarch.org

ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΤΗΣ ΕΙΚΟΝΑΣ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ «ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙΝ»

Ἡ σεπτή εἰκόνα τῆς Παναγίας «Ἄξιόν ἐστιν» εἶναι ἡ Ἐφέστια εἰκόνα, ἡ πιό ἐπίσημη, τοῦ Ἁγίου Ὄρους. Πῆρε αὐτό τό ὄνομα ἀπό ἕνα περιστατικό τῆς ἱστορίας της. Κοντά στή Σκήτη τοῦ ἁγίου Ἀνδρέα (Σεράϊ), καί πίσω ἀπό αὐτή, βρίσκεται τό Παντοκρατορινό Κελλί τῆς Κοίμησης τῆς Θεοτόκου, σέ λάκκωμα. Τό Κελλί αὐτό ὑπαγόταν στή δικαιοδοσία τοῦ «Πρώτου». Σ’ αὐτό «ἐξήνθησε δαβιτικῶς, ὡς φοῖνιξ ὑψίκομος καί γλυκύκαρπος ὁ θαυμαστός ἐκεῖνος Ὅσιος μοναχός», ὁ ὁποῖος ἔκανε ἀπόλυτη ὑπακοή στό Γέροντά του.

Συνήθεια τοῦ Γέροντα ἦταν νά πηγαίνει κάθε Σάββατο στήν ἀγρυπνία τῶν Καρυῶν, στό ναό τοῦ Πρωτάτου. Εἶπε, λοιπόν, στόν εὐλαβέστατο ὑποτακτικό του:
– Παιδί μου, ἐγώ πηγαίνω στήν ἀγρυπνία κι ἐσύ κάνε τόν κανόνα σου καί τόν Ὄρθρο, ὅπως τόν κάνουμε.

Ἦταν τό ἔτος 980 μ.Χ., στά χρόνια τῆς βασιλείας τοῦ αὐτοκράτορα τοῦ Βυζαντίου Βασιλείου Β΄ τοῦ Πορφυρογέννητου, υἱοῦ Λέοντος τοῦ Σοφοῦ (915). Τότε παρουσιάστηκε ὁ Ἀρχάγγελος Γαβριήλ, μέ τό σχῆμα μοναχοῦ ἄγνωστου στό Ἅγιον Ὄρος, καί ζήτησε φιλοξενία. Ὁ Ὅσιος ὑποτακτικός μέ ἀδελφική εὐχαρίστηση τόν δέχτηκε καί τοῦ πρόσφερε τήν ἀσκητική του φιλοξενία, ἡ ὁποία ἦταν πάντα ἀβραμιαία, ὅ,τι εἶχε τό Κελλί. Ἡ φτώχεια στό Κελλί ἦταν μεγάλη, ἀλλ’ ὁ Κύριος πάντα μυστικά τά οἰκονομοῦσε καί ἔστελνε ὅ,τι χρειαζόταν. Ὁ ἀληθινός ἀσκητής ζῇ τήν «ἐσχάτη πτωχεία».

Τή νύκτα σηκώθηκαν, γιά νά διαβάσουν τήν πρωινή ἀκολουθία, τόν Ὄρθρο. «Συνήθεια δέ εἶναι νά ψάλλεται μετά τήν Ἐνάτην, ὅταν δέν εἶναι δοξολογούμενος Ἅγιος, καί τό Ἄξιόν ἐστιν, ἑνωμένο μετά τῆς Τιμιωτέρας, διά τό θαῦμα, ὅπου ἠκολούθησε κατά τό ἁγιώνυμον Ὄρος Ἄθω, ἔν τινι Κελλίῳ τοῦ Παντοκράτορος, εἰς τοῦτο γάρ φανείς ὁ Ἀρχάγγελος Γαβριήλ, ἔψαλεν αὐτό ἔμπροσθεν τῆς εἰκόνος τῆς Θεομήτορος» (Νικόδημος Ἁγιορείτης).

Ὅταν ἔφθασαν στήν Ἐνάτη, ὁ ξένος μοναχός ἄρχισε νά ψάλει ὄχι «τήν τιμιωτέραν», κατά τήν τάξη, ἀλλά ἕνα ξένο, ἄγνωστο καί πρωτάκουστο ὕμνο ἐγκωμιαστικό στήν Παναγία:
«Ἄξιόν ἐστιν ὡς ἀληθῶς, μακαρίζειν σε τήν Θεοτόκον, τήν ἀειμακάριστον καί παναμώμητον καί μητέρα τοῦ Θεοῦ ἡμῶν».

Στό τέλος, ὁ φιλοξενούμενος μοναχός πρόσθεσε τό γνωστό ὕμνο τοῦ ἁγίου Κοσμᾶ, ἐπισκόπου Μαϊουμᾶ:
«Τήν τιμιωτέραν τῶν Χερουβείμ καί ἐνδοξοτέραν ἀσυγκρίτως τῶν Σεραφείμ, τήν ἀδιαφθόρως Θεόν λόγον τεκοῦσαν, τήν ὄντως Θεοτόκον
σέ μεγαλύνομεν».

Τόν ὕμνο αὐτό ὁλοκληρωμένο ἔψαλε πολλές φορές ὁ ξένος μοναχός μπροστά στήν εἰκόνα τῆς Παναγίας τοῦ Κελλιοῦ μέχρι νά τόν ἐκμάθει ὁ Ὅσιος ὑποτακτικός. Ὅταν ὁ φιλοξενούμενος, ζήτησε χαρτί καί μελάνι, γιά νά γράψει τόν ὕμνο, δέν ὑπῆρχε τίποτα στό Κελλί, παρά μόνο πλούσια φτώχεια. Τότε ἔστειλε τόν ὑποτακτικό νά φέρει πλάκα, στήν ὁποία ἔγραψε ὁ φιλοξενούμενος μέ τό δάκτυλό του τόν ὕμνο, σάν νά ἦταν ἡ πέτρινη πλάκα ἀπό ζύμη. Γιά ἄλλους ἔγραψε τόν ὕμνο πάνω σέ πλάκα τοῦ πατώματος τοῦ Κελλιοῦ.

Ἡ γραφή «μέ τό δάχτυλον» στήν πλάκα φανερώνει, πώς τήν ἔγραψε μέ τή δύναμη τοῦ Θεοῦ, ὅτι ἦταν θεοχάρακτη. Λέγει τό βιβλίο τῆς
Ἐξόδου:
«Καί ἔδωκεν ὁ Θεός τῷ Μωϋσῇ τάς δύο πλάκας τοῦ μαρτυρίου, πλάκας λιθίνας, γεγραμμένας τῷ δακτύλῳ τοῦ Θεοῦ» (31, 18), «γεγραμμέναι μέ τό Πνεῦμα τό Ἅγιον» (Νικόδημος Ἁγιορείτης).
Καί ἀλλοῦ:
«… καί τό δάκτυλον τοῦ Θεοῦ, τό Πνεῦμα τό Ἅγιον, φανερώνει, καθώς εἶπεν ὁ Κύριος ‘Εἰ δέ ἐγώ ἐν δακτύλῳ Θεοῦ ἐκβάλλω τά δαιμόνια’ (Λουκ. 11,20)· ὅθεν ἕνα εἶναι νά εἰπῇ τινάς, Δάκτυλον Θεοῦ, καί Πνεῦμα Θεοῦ» (Νικόδημος Ἁγιορείτης).

Ὅταν ὁ Ὅσιος ὑποτακτικός ἐξέμαθε τόν Ἀγγελόψαλτο θεομητορικό ὕμνο: «Ἄξιόν ἐστιν…», ὁ μοναχός τοῦ εἶπε:
– Οὕτω πρέπει τοῦ λοιποῦ νά ψάλληται·
καί ἔγινε ἄφαντος. Ἦταν ὁ ἀπεσταλμένος τοῦ Θεοῦ Ἀρχάγγελος Γαβριήλ, ὁ ὁποῖος «ἀπεστάλη ἐξ οὐρανοῦ», γιά νά τιμήσει ἕνα φτωχό ὑποτακτικό μέ ὑπακοή καί ὁσιακό βίο. Στόν ὑποτακτικό ἄρεσε πολύ αὐτός ὁ ὕμνος, τόν ὁποῖο ἔψαλλε μέχρι τό πρωΐ, γιατί τοῦ ἔφερνε ψυχική ἀγαλλίαση, τοῦ εὔφρανε τήν καρδία, ὥστε μέ ἀκόρεστη τή διάνοια νά τόν ἐπαναλαμβάνει.

Ὅταν ἐπέστρεψε ὁ Γέροντας ἀπό τήν ἀγρυπνία, ἔκπληκτος «καί διαπορῶν» ἄκουε ἀπό μακριά τόν ὑποτακτικό του νά ψάλλει τόν γλυκύ-
τατο καί μελωδικότατον ὕμνον τοῦ Ἀρχαγγέλου, σέ ἦχο Δεύτερο, τοῦ ὁποίου τά λόγια καί ἡ μελωδία τοῦ ἦταν ἄγνωστα καί πρωτάκουστα. Ὅταν πληροφορήθηκε ὅλα ὅσα ἔγιναν, ἔτρεξε πίσω στίς Καρυές καί ἀνάγγειλε στούς Γέροντες τό θαῦμα. Τότε ἄρχισαν καί οἱ κωδωνοκρουσί ες στό Πρωτᾶτο.

Μεταφέρανε τή θεοχάρακτη πλάκα στίς Καρυές καί ἀργότερα τήν ἔστειλαν στό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο, ἀπ’ ὅπου καί χάθηκε. Κάποιον καιρό, τό 10ο αἰῶνα, μεταφέρθηκε ἡ ἁγία εἰκόνα στό ναό τοῦ Πρωτάτου καί τοποθετήθηκε στόν ἀρχιερατικό θρόνο τοῦ «συνθρόνου», ὅπου, μέχρι σήμερα, ἐκεῖ εἶναι θρονιασμένη.

Ὁ Ὅσιος ὑποτακτικός ὁ «ταπεινός τῇ καρδίᾳ», μέ τήν ἀποστολική ζωή, ἡ ὁποία ἀπαρτίζεται ἀπό πίστη καί ἀκτημοσύνη καί ἀγάπη, χαιρόταν πού ἀξιώθηκε νά συνομιλήσει μέ τόν Ἀρχάγγελο Γαβριήλ καί νά χρηματίσει μαθητής του. Γι’ αὐτό καί ὁ Θεός τόν τίμησε μέ ὁσιακό θάνατο.

Ἀπό τότε τό Κελλί ὀνομάσθηκε «Ἄξιόν ἐστιν», καί ὁ λάκκος, στόν ὁποῖον ὑπάρχει τό Κελλί, ὀνομάσθηκε «Ἄδειν», δηλαδή «ψάλλειν».

Ἔτσι καταγράφει τό θαῦμα αὐτό ὁ «Πρῶτος» τοῦ Ἁγίου Ὄρους Σεραφείμ, γιά πρώτη φορά, πρίν ἀπό διακόσια πενήντα χρόνια περίπου, ὅπου βρίσκουμε τό ἱστορικό «γεγραμμένο κατά πλάτος» στό Πρωτᾶτο, στή βιβλιοθήκη τοῦ γνωστοῦ Κελλιοῦ καί στό Μεγάλο Συναξαριστή τυπωμένο (Ἰουνίου 11). Γιά τό θαῦμα αὐτό ὁ Γεράσιμος Σμυρνάκης σημειώνει τά ἑξῆς: «Ἡμεῖς οὐδαμῶς δυσπιστοῦντες εἰς τοιοῦτον ἐκπλῆσσον τήν ἀνθρωπίνην διάνοιαν θαῦμα, ἀναφέρομεν μόνον, ὅ,τι γιγνώσκομεν: ἤτοι ὅτι ὁ ὕμνος Ἄξιόν ἐστι συνετάχθη ὑπό τῶν πατέρων τῆς Γ΄ ἐν Ἐφέσῳ Οἰκουμενικῆς Συνόδου τῷ 431 καί ὅτι εὑρίσκομεν τοῦτον εἶτα ἐπαναλαμβανόμενον ἔν τινι τῶν δογματικῶν τοῦ ὁσίου Ἰωάννου τοῦ Δαμασκηνοῦ (Η΄ αἰῶνα), καί κατόπιν εἰσαγόμενον ἐν τῷ Τυπικῷ τῆς Λειτουργίας τῇ Ι΄ ἑκατονταετηρίδι ἐπί Βασιλείου τοῦ Πορφυρογεννήτου (976-1025)».

Κάθε Δευτέρα τῆς Διακαινήσιμης ἑβδομάδας λιτανεύεται ἡ ἱερή καί θαυμαστή εἰκόνα τῆς Παναγίας «Ἄξιόν ἐστιν» στίς Καρυές, «πρός ἁγιασμόν τῶν Κελλίων περιφέρειας Καρυῶν, τῶν κελλιωτῶν αὐτῶν, ὅλων τῶν μοναχῶν τοῦ Ἁγίου Ὄρους καί ὅλου τοῦ κόσμου», ὅπου τῆς γίνεται ὑποδοχή πανηγυρική ἀπό τά Ἀντιπροσωπεῖα, «μετά προσφορᾶς τοῖς λιτανεύουσιν ἄρτου, ὠῶν, τυροῦ, λευκοῦ οἴνου…». Σήμερα μόνο σέ μερικά Ἀντιπροσωπεῖα γίνεται αὐτό. Ἄλλοτε, ὕστερα ἀπό τήν ἐπιστροφή τῆς θαυματουργῆς εἰκόνας στό Πρωτᾶτο, «παρετίθετο καί τράπεζα».

Γιά πρώτη φορά ἔγινε ἔξοδος τῆς ἱερῆς εἰκόνας ἀπό τό ναό τοῦ Πρωτάτου στή Θεσσαλονίκη στίς 24 Ὀκτωβρίου 1985, μέ τό πολεμικό «Ἱέραξ» καί μέ συνοδεία ὅλης της ἱερῆς Κοινότητας τοῦ Ἄθω, μέ ἐπικεφαλῆς τόν Πρωτεπιστάτη Γέροντα Πρόδρομο, γιά τόν ἑορτασμό τῶν 2300 χρόνων ἀπό τῆς κτίσεως τῆς Θεσσαλονίκης καί τῆς ἑορτῆς τοῦ πολιούχου της Ἁγίου Δημητρίου, σύμφωνα μέ τήν κρατοῦσα παλαιότατη παράδοση τοῦ συνεορτασμοῦ στή Θεσσαλονίκη. Ἡ ἐπαναφορά της στό Ἅγιον Ὄρος πραγματοποιήθηκε τήν 3η Νοεμβρίου τοῦ 1985, πάλι μέ τό ἀντιτορπιλλικό «Ἱέραξ».

 

Πηγή κειμένου:  agdimitriosthes.gr

Πηγή φωτογραφίας: ἐδῶ 

Εὐαγγέλιον τῆς Κυριακῆς τῶν Μυροφόρων

 

Κατὰ Μάρκον, ιε΄ 43 - ιστ΄8.

43 ἐλθὼν Ἰωσὴφ ὁ ἀπὸ Ἁριμαθαίας, εὐσχήμων βουλευτής, ὃς καὶ αὐτὸς ἦν προσδεχόμενος τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ, τολμήσας εἰσῆλθε πρὸς Πιλᾶτον καὶ ᾐτήσατο τὸ σῶμα τοῦ Ἰησοῦ. 

44 ὁ δὲ Πιλᾶτος ἐθαύμασεν εἰ ἤδη τέθνηκε, καὶ προσκαλεσάμενος τὸν κεντυρίωνα ἐπηρώτησεν αὐτὸν εἰ πάλαι ἀπέθανε· 

45 καὶ γνοὺς ἀπὸ τοῦ κεντυρίωνος ἐδωρήσατο τὸ σῶμα τῷ Ἰωσήφ. 

46 καὶ ἀγοράσας σινδόνα καὶ καθελὼν αὐτὸν ἐνείλησε τῇ σινδόνι καὶ κατέθηκεν αὐτὸν ἐν μνημείῳ ὃ ἦν λελατομημένον ἐκ πέτρας, καὶ προσεκύλισε λίθον ἐπὶ τὴν θύραν τοῦ μνημείου. 

47 ἡ δὲ Μαρία ἡ Μαγδαληνὴ καὶ Μαρία Ἰωσῆ ἐθεώρουν ποῦ τίθεται.

1 Καὶ διαγενομένου τοῦ σαββάτου Μαρία ἡ Μαγδαληνὴ καὶ Μαρία ἡ τοῦ Ἰακώβου καὶ Σαλώμη ἠγόρασαν ἀρώματα ἵνα ἐλθοῦσαι ἀλείψωσιν αὐτόν. 

2 καὶ λίαν πρωῒ τῆς μιᾶς σαββάτων ἔρχονται ἐπὶ τὸ μνημεῖον, ἀνατείλαντος τοῦ ἡλίου. 

3 καὶ ἔλεγον πρὸς ἑαυτάς· Τίς ἀποκυλίσει ἡμῖν τὸν λίθον ἐκ τῆς θύρας τοῦ μνημείου; 

4 καὶ ἀναβλέψασαι θεωροῦσιν ὅτι ἀποκεκύλισται ὁ λίθος· ἦν γὰρ μέγας σφόδρα. 

5 καὶ εἰσελθοῦσαι εἰς τὸ μνημεῖον εἶδον νεανίσκον καθήμενον ἐν τοῖς δεξιοῖς, περιβεβλημένον στολὴν λευκήν, καὶ ἐξεθαμβήθησαν. 

6 ὁ δὲ λέγει αὐταῖς· Μὴ ἐκθαμβεῖσθε· Ἰησοῦν ζητεῖτε τὸν Ναζαρηνὸν τὸν ἐσταυρωμένον· ἠγέρθη, οὐκ ἔστιν ὧδε· ἴδε ὁ τόπος ὅπου ἔθηκαν αὐτόν. 

7 ἀλλ' ὑπάγετε εἴπατε τοῖς μαθηταῖς αὐτοῦ καὶ τῷ Πέτρῳ ὅτι προάγει ὑμᾶς εἰς τὴν Γαλιλαίαν· ἐκεῖ αὐτὸν ὄψεσθε, καθὼς εἶπεν ὑμῖν. 

8 καὶ ἐξελθοῦσαι ἔφυγον ἀπὸ τοῦ μνημείου· εἶχε δὲ αὐτὰς τρόμος καὶ ἔκστασις, καὶ οὐδενὶ οὐδὲν εἶπον· ἐφοβοῦντο γάρ. 

Ἅγιος Ἀπόστολος & Εὐαγγελιστὴς Μᾶρκος

Πηγή: Καινὴ Διαθήκη, σελ. 211-213 & myriobiblos.gr

 

 

 

Τῃ ΚΣΤ' τοῦ αὐτοῦ μηνὸς Μαρτίου ἡ σύναξις τοῦ Ἀρχαγγέλου Γαβριήλ.

  

Εἰς τὸν Στίχον ψάλλομεν τὰ ἑξῆς:

Ἦχος πλ. δ'. Ὢ τοῦ παραδόξου θαύματος ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ

 
Ἄρχων τῶν ἄνω δυνάμεων, ὁ Γαβριὴλ καταπτάς, 

τὴν Παρθένον ἀσπάζεται, χαῖρε λέγων ὄχημα, 

καθαρὸν τῆς Θεότητος, σὲ ἐξ αἰῶνος Θεὸς ἠγάπησεν, 

εἰς κατοικίαν τε ᾑρετίσατο· 

δοῦλος Δεσπότου σου, παρουσίαν πάρειμι, ἀναβοῶν· 

τέξῃ οὖν τὸν Κύριον, ἄφθορος μένουσα.

Στίχ. Εὐαγγελίζεσθε ἡμέραν ἐξ ἡμέρας τὸ σωτήριον τοῦ Θεοῦ ἡμῶν.
 

Τί σου τὸ εἶδος τὸ πύρινον, τῷ Γαβριὴλ ἡ Σεμνή, 

μέτ' ἐκπλήξεως ἔφησε· 

τί σου τὸ ἀξίωμα, καὶ τῶν λόγων ἡ δύναμις; 

παιδοποιΐαν προσεπαγγέλλῃ μοι, 

ἐγὼ δὲ πεῖραν, ἀνδρὸς οὐ κέκτημαι, 

ἄπιθι πόρρωθεν, μὴ πλανήσῃς ἄνθρωπε, ὥς περ τὸ πρίν, 

Εὔαν τὴν προμήτορα, ὄφις ὁ δόλιος.

Στίχ. ᾌσατε τῷ Κυρίῳ ᾆσμα καινόν, ᾄσατε τῷ Κυρίῳ πᾶσα ἡ γῆ.
 

Πνεῦμα Θεοῦ τὸ πανάγιον, ἥξει Ἁγνὴ ἐπὶ σέ, 

Θεοχώρητε Δέσποινα, καὶ ἐπισκιάσει σοι, 

τοῦ Ὑψίστου ἡ δύναμις, καὶ τέξῃ παῖδα διατηροῦντά σου, 

τὴν παρθενίαν ἀπαρασάλευτον, οὗτος Υἱὸς ἐστιν, 

ἀγενεαλόγητος, οὗτος ὀφθείς, 

σώσει τὸν λαὸν αὐτοῦ, καθὼς ηὐδόκησε. 

Θεοτοκίον. Ἦχος πλ. δ'. Ὢ τοῦ παραδόξου θαύματος ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ

 
Τῷ ἕκτῳ μηνί, ἀπεστάλη ὁ Ἀρχάγγελος πρὸς Παρθένον ἁγνήν,

 καὶ χαίρειν αὐτῇ προσειπών, 

εὐηγγελίσατο ἐξ αὐτῆς τὸν Λυτρωτὴν προελθεῖν. 

Ὅθεν δεξαμένη τὸν ἀσπασμόν, 

συνέλαβέ σε τὸν προαιώνιον Θεόν, τ

ὸν ἀφράστως εὐδοκήσαντα ἐνανθρωπῆσαι, 

εἰς σωτηρίαν τῶν ψυχῶν ἡμῶν. 

 

Πηγή: Μηναῖον Μαρτίου & glt.goarch.org

Εἰς τὸν Εὐαγγελισμὸν τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου - Ἅγιος Νικόλαος Καβάσιλας

 

Ἐὰν πρέπει κάποτε νὰ χαίρη ὁ ἄνθρωπος καὶ νὰ σκιρτᾶ καὶ νὰ ψάλλη μὲ εὐφροσύνη, ἐὰν ὑπάρχη μιὰ περίοδος ποὺ ἀπαιτεῖ νὰ λεχθῆ ὅ,τι ὑπάρχει πιὸ μεγάλο καὶ πιὸ λαμπρὸ καὶ ποὺ κάνει τὸν ἄνθρωπο νὰ ποθῆ νὰ ἔχη ὅσο τὸ δυνατὸν εὐρύτερη σχέση, ὡραιότερη ἔκφραση καὶ δυνατώτερο λόγο, γιὰ νὰ ὑμνήση τὰ μεγαλεῖα της, δὲν βλέπω ποιὰ ἄλλη μπορεῖ νὰ εἶναι αὐτή, ἂν ὄχι ἡ σημερινὴ γιορτή. Γιατί σὰν σήμερα ἔφθασε στὴ γῆ Ἄγγελος ἀπὸ τὸν οὐρανὸ ἀναγγέλλοντας τὴν ἀπαρχὴ ὅλων τῶν καλῶν. Σήμερα ὁ οὐρανὸς μεγαλύνεται. Σήμερα ἡ γῆ ἀγάλλεται. Σήμερα ὁλόκληρη ἡ κτίση χαίρει. Καὶ δὲν μένει ἔξω ἀπὸ τὴ γιορτὴ οὔτε Αὐτὸς ποὺ κρατεῖ στὰ χέρια τοῦ τὸν οὐρανό. Γιατί αὐτὰ ποὺ συμβαίνουν σήμερα εἶναι ἕνα πραγματικὸ πανηγύρι. Ὅλοι συναντιοῦνται σ’ αὐτό, στὴν ἴδια χαρά. Ὅλοι ζοῦν καὶ δίνουν καὶ σ᾿ ἐμᾶς τὴν ἴδια εὐφροσύνη: Ὁ Δημιουργός, τὰ δημιουργήματα ὅλα, ἡ ἴδια ἡ μητέρα τοῦ Δημιουργοῦ ποὺ τοῦ πρόσφερε τὴ φύση μας καὶ τὸν ἔκαμε ἔτσι κοινωνὸ στὶς χαρμόσυνες συνάξεις καὶ τὶς γιορτές μας. Χαίρει πρὶν ἀπ’ ὅλους ὁ Δημιουργός. Γιατί εἶναι βέβαια εὐεργέτης κι ἀπὸ τὴν ἀρχὴ τῆς δημιουργίας ἔχει σὰν ἔργο Του τὴν εὐεργεσία. Ποτὲ Του δὲν εἶχε ἀνάγκη ἀπὸ τίποτε καὶ δὲν ξέρει ἄλλο ἀπὸ τὸ νὰ προσφέρη καὶ νὰ εὐεργετῆ. Σήμερα ὅμως, χωρὶς νὰ σταματήση τὸ σωτήριο ἔργο Του, περνᾶ στὴ δεύτερη θέση, ἔρχεται ἀνάμεσα σ’ αὐτοὺς ποὺ εὐεργετοῦνται. Καὶ δὲν χαίρεται τόσο γιὰ τὶς μεγάλες δωρεὲς ποὺ χάρισε Αὐτὸς στὴν κτίση καὶ ποὺ τὸν ἀποδεικνύουν γενναιόδωρο, ὅσο γιὰ τὰ μικρὰ ποὺ ἔλαβε ἀπὸ τοὺς εὐεργετημένους, γιατί ἔτσι φανερώνεται ὅτι εἶναι φιλάνθρωπος. Καὶ θεωρεῖ ὅτι τὸν δοξάζουν ὄχι μόνο ἐκεῖνα ποὺ ὁ ἴδιος ἔδωσε στοὺς φτωχοὺς δούλους, ἀλλὰ κι ὅσα oι φτωχοί του χάρισαν. Γιατί ἂν καὶ διάλεξε ἀπὸ τὴ θεία δόξα τὴν κένωση καὶ καταδέχθηχε νὰ πάρη σὰν δῶρο ἀπὸ μᾶς τὴν ἀνθρώπινη φτώχεια, ὁ πλοῦτος Του ἔμεινε ἀναλλοίωτος καὶ μετέτρεψε πάνω του τὸ δῶρο μας σὲ κόσμημα καὶ βασιλεία. Γιὰ τὴν κτίση πάλι -καὶ λέγοντας κτίση ἐννοῶ ὄχι μόνο τὴν ὁρατή, ἀλλὰ κι ἐκείνη ποὺ ξεπερνᾶ τὸ ἀνθρώπινο μάτι- τί θὰ μποροῦσε νὰ ἀποτελέση μεγαλύτερη ἀφορμὴ εὐφροσύνης ἀπὸ τὸ γεγονὸς ὅτι βλέπει τὸ Δημιουργό της νὰ ἔρχεται μέσα της καὶ τὸν Κύριο τῶν ὅλων νὰ παίρνη θέση ἀνάμεσα στοὺς δούλους; Κι αὐτὸ ὄχι ἀπογυμνώνοντας τὸν ἑαυτό Του ἀπὸ τὴν ἐξουσία Του, ἀλλὰ προσλαμβάνοντας τὸ δοῦλο, ὄχι ἀποβάλλοντας τὸν πλοῦτο, ἀλλὰ μεταδίδοντας τὸν στὸ φτωχό, ὄχι ξεπέφτοντας ἀπὸ τὰ ὕψη Του, ἀλλὰ ἐξυψώνοντας τὸν ταπεινό. Ἀλλὰ χαίρει καὶ ἡ Παρθένος, χάρις στὴν ὁποία ὅλες αὐτὲς oι δωρεὲς δόθηκαν στοὺς ἀνθρώπους. Καὶ χαίρει γιὰ πέντε λόγους. Πρὶν ἀπ’ ὅλα σὰν ἄνθρωπος, ποὺ συμμετέχει, ὅπως ὅλοι, στὰ κοινὰ ἀγαθά. Χαίρει ὅμως καὶ γιατί oἱ δωρεὲς δόθηκαν σ’ Αὐτὴν καὶ πρὶν καὶ ἀφθονώτερα ἀπὸ τοὺς ἄλλους, κι ἀκόμη περισσότερο, γιατί Αὐτὴ εἶναι ἡ αἰτία ποὺ oἱ δωρεὲς αὐτὲς δόθηκαν σ᾿ ὅλους. Ὁ πέμπτος ὅμως καὶ μεγαλύτερος λόγος γιὰ τὸν ὁποῖο χαίρει ἡ Παρθένος εἶναι ὅτι ὄχι ἁπλῶς διὰ μέσου αὐτῆς ὁ Θεός, ἀλλὰ καὶ αὐτὴ ἡ ἴδια, χάρις σ᾿ ἐκεῖνα ποὺ γνώρισε καὶ προεῖδε, ἔφερε τὴν ἀνάσταση στοὺς ἀνθρώπους.

Γιατί ἡ Παρθένος δὲν εἶναι ὅπως ἡ γῆ ποὺ συνετέλεσε μέν, ἀλλὰ δὲν ἔκαμε ὅμως ἡ ἴδια τίποτε στὴ δημιουργία τοῦ ἀνθρώπου, ποὺ χρησιμοποιήθηκε σὰν ἁπλὴ ὕλη ἀπὸ τὸν Δημιουργὸ καὶ ἁπλῶς “ἔγινε” χωρὶς νὰ “πράξη” τίποτε. Ἡ Παρθένος πραγματοποίησε ἡ ἴδια μέσα της καὶ πρόσφερε στὸν Θεὸ ὅλα ἐκεῖνα ποὺ προσείλκυσαν τὸν Τεχνίτη στὴ γῆ, ποὺ παρακίνησαν τὸ δημιουργικὸ χέρι. Και ποιὰ εἶναι αὐτά; Βίος πανάμωμος, ζωὴ πάναγνη, ἄρνηση κάθε κακίας, ἄσκηση ὅλων τῶν ἀρετῶν, ψυχὴ ἀπὸ τὸ φῶς καθαρώτερη, σῶμα ἐντελῶς πνευματικό, λαμπρότερο ἀπὸ τὸν ἥλιο, ἀπὸ τὸν οὐρανὸ καθαρώτερο, ἀπὸ τοὺς χερουβικοὺς θρόνους ἱερώτερο. Φτερούγισμα νοῦ, ποὺ δὲν δειλιάζει μπρὸς σὲ κανένα ὕψος, ποὺ ξεπερνᾶ ἀκόμη καὶ τὰ φτερὰ τῶν Ἀγγέλων. Θεῖος ἔρως, ποὺ ἀπορρόφησε καὶ ἀφομοίωσε κάθε ἄλλη ἐπιθυμία τῆς ψυχῆς. Κτῆμα τοῦ Θεοῦ, ἕνωση μὲ τὸν Θεὸ ποὺ δὲν χωράει σὲ καμμιὰ ἀνθρώπινη σκέψη.΄Ἔτσι, ἔχοντας στολίσει μὲ τέτοιο κάλλος καὶ τὸ σῶμα καὶ τὴν ψυχή Της, κατορθώνει νὰ ἑλκύση ἐπάνω της τὸ βλέμμα τοῦ Θεοῦ. Ἀνέδειξε, χάρις στὴ δική Της ὡραιότητα, ὡραία τὴν κοινὴ ἀνθρώπινη φύση. Καὶ κατέκτησε τὸν ἀπαθῆ. Καὶ ἔγινε ἄνθρωπος ἐξ αἰτίας τῆς Παρθένου Ἐκεῖνος ποὺ ἐξ αἰτίας τῆς ἁμαρτίας ἦταν στοὺς ἀνθρώπους μισητός.

Καὶ τὸ “μεσότοιχον τῆς ἔχθρας” καὶ ὁ “φραγμὸς” δὲν εἶχαν γιὰ τὴν Παρθένο καμμιὰ ἰσχύ, ἀλλὰ καθετί ποὺ χώριζε τὸ ἀνθρώπινο γένος ἀπὸ τὸν Θεὸ σὲ ὅ,τι ἀφορᾶ τὴν ἴδια εἶχε καταργηθῆ. Ἔτσι καὶ πρὶν ἀπὸ τὴν κοινὴ καταλλαγὴ εἶχε συναφθῆ ἀνάμεσα στὸν Θεὸ καὶ τὴν Παρθένο μόνη εἰρήνη. Ἀκόμη περισσότερο, δὲν χρειάσθηκε ποτὲ νὰ προσφέρη ἐκείνη σπονδὲς εἰρήνης καὶ συμφιλιώσεως, μία καὶ στεκόταν ἀπὸ τὴν ἀρχὴ στὴν κορυφὴ τοῦ χοροῦ τῶν φίλων. Ὅλα αὐτὰ πραγματοποιήθηκαν γιὰ τοὺς ἄλλους. Καὶ ὑπῆρξε πρὶν ἀπὸ τὸν Παράκλητο, «παράκλητος ὑπὲρ ἡμῶν πρὸς τὸν Θεόν», γιὰ νὰ χρησιμοποιήσουμε τὴν ἔκφραση τοῦ Παύλου, ὑψώνοντας πρὸς Αὐτὸν γιὰ χάρη τῶν ἀνθρώπων ὄχι τὰ χέρια Της, ἀλλά, ἀντὶ γιὰ ἄλλη ἱκεσία, τὴν ἴδια τὴ ζωή Της. Κι ἔφθασε ἡ ἀρετὴ μίας ψυχῆς νὰ σταματήση τὴν κακία τῶν ἀνθρώπων ὅλων τῶν αἰώνων. Ὅπως ἡ Κιβωτὸς ποὺ ἔσωσε τὸν ἄνθρωπο κατὰ τὸ κοινὸ ναυάγιο τῆς οἰκουμένης δὲν ἔλαβε ἡ ἴδια μέρος στὶς συμφορὲς καὶ διέσωσε στὸ γένος τὴ δυνατότητα νὰ συνεχισθῆ, τὸ ἴδιο συνέβηκε καὶ μὲ τὴν Παρθένο. Διατήρησε πάντοτε τὴ σκέψη Της τόσο ἄθικτη καὶ ἱερή, σὰν νὰ μὴν εἶχε ἀποτολμηθῆ ποτὲ στὴ γῆ καμμιὰ ἁμαρτία, σὰν νὰ ἦταν ὅλοι συνεπεῖς σ᾿ αὐτὰ ποὺ ἔπρεπε, σὰν νὰ ἔμεναν ὅλοι ἀκόμα στὴν ἑστία τοῦ Παραδείσου. Οὔτε κἂν αἰσθάνθηκε, πράγματι, τὴν κακία ποὺ ξεχύθηκε σ᾿ ὅλη τὴν γῆ. Καὶ ὁ κατακλυσμὸς τῆς ἁμαρτίας ποὺ ξαπλώθηκε παντοῦ κι ἔκλεισε τὸν οὐρανὸ κι ἄνοιξε τὸν Ἅδη κι ἔβαλε σὲ πόλεμο τοὺς ἀνθρώπους μὲ τὸν Θεὸ κι ἐδίωξε ἀπὸ τὴ γῆ τὸν Ἀγαθό, φέρνοντας στὴ θέση του τὸν Πονηρό, δὲν κατάφερε οὔτε στὸ παραμικρὸ νὰ θίξη τὴ μακαρία Παρθένο. Ἀλλ’ ἐνῶ κυριάρχησε σ’ ὁλόκληρη τὴν οἰκουμένη κι ἔσεισε καὶ συντάραξε καὶ γκρέμισε τὰ πάντα, νικήθηκε ἀπὸ ἕνα μόνο λογισμό, ἀπὸ μία ψυχή. Καὶ δὲν νικήθηκε ἀπὸ τὴν Παρθένο μόνο, ἀλλὰ χάρις σ᾿ αὐτὴν ὑποχώρησε ἡ ἁμαρτία κι ἀπὸ ὁλόκληρο τὸ ἀνθρώπινο γένος. Αὐτὴ ἦταν ἡ συμβολὴ τῆς Παρθένου στὸ ἔργο τῆς σωτηρίας, πρὶν φθάση, ἡ ἡμέρα ἐκείνη, κατὰ τὴν ὁποία ἔπρεπε ὁ Θεός, σύμφωνα μὲ τὸ προαιώνιο σχέδιό Του, νὰ κλίνη τοὺς οὐρανοὺς καὶ νὰ κατέβη στὴ γῆ: ἀπὸ τὴ στιγμὴ ποὺ γεννήθηκε οἰκοδομοῦσε κατάλυμα γιὰ ἐκεῖνον, ποὺ μποροῦσε νὰ σώση τὸν ἄνθρωπο, ἀγωνιζόταν νὰ καταστήση ὡραία τὴν κατοικία τοῦ Θεοῦ, τὸν ἑαυτό Της, τέτοια ποὺ νὰ μπορῆ νὰ εἶναι ἄξια γι᾿ Αὐτόν.Ἔτσι τίποτε δὲν βρῆκε νὰ κατηγορήση στὰ ἀνάκτορα ὁ βασιλιάς. Κι ἀκόμη περισσότερο, δὲν τοῦ πρόσφερε ἡ Παρθένος μόνο βασιλικὴ κατοικία ἀξία τοῦ μεγαλείου του, ἀλλὰ τοῦ ἑτοίμασε ἀπὸ τὸν ἑαυτό της καὶ τὴ βασιλικὴ πορφύρα καὶ τὴ ζώνη καί, ὅπως λέγει ὁ Δαβίδ, τὴν “εὐπρέπεια”, τὴ “δύναμη” καὶ τὴν ἴδια τὴ “βασιλεία”. Ὅπως μία λαμπρὴ πολιτεία, ποὺ ξεπερνᾶ ὅλες τὶς ἄλλες στὸ μέγεθος καὶ τὴν ὡραιότητα, στὸ ὑψηλὸ ἠθικὸ φρόνημα καὶ στὸ πλῆθος τῶν κατοίκων καὶ στὸν πλοῦτο καὶ σὲ κάθε εἴδους δύναμη, δὲν περιορίζεται μόνο στὸ νὰ δεξιωθῆ καὶ νὰ φιλοξενήση ἁπλῶς τὸ βασιλιά, ἀλλὰ γίνεται τὸ κράτος του καὶ ἀποτελεῖ τὴν ἐξουσία του καὶ τὴν τιμή του καὶ τὴ δύναμη καὶ τὸν ὁπλισμό του. Ἔτσι καὶ ἡ Παρθένος, μὲ τὸ νὰ δεχθῆ μέσα της τὸν Θεό, μὲ τὸ νὰ τοῦ δώση τὴ σάρκα της, ἔκαμε νὰ παρουσιασθῆ ὁ Θεὸς μέσα στὸν κόσμο καὶ νὰ γίνη στοὺς μὲν ἐχθροὺς συμφορὰ ἀκαταμάχητη, στοὺς δὲ φίλους σωτηρία καὶ πηγὴ ὅλων τῶν ἀγαθῶν.

Μ᾿ αὐτὸν τὸν τρόπο ὠφέλησε τὸ ἀνθρώπινο γένος πρὶν ἀκόμη ἔρθη ὁ καιρὸς τῆς γενικῆς σωτηρίας: Ἀλλὰ κι ὅταν ἦρθε ὁ καιρὸς καὶ παρουσιάσθηκε ὁ οὐράνιος ἀγγελιοφόρος, πάλι ἔλαβε ἐνεργητικὸ μέρος στὴ σωτηρία μὲ τὸ γεγονὸς ὅτι πίστεψε σὲ ὅ,τι τῆς εἶπε καὶ δέχθηκε νὰ ἀναλάβη τὴ διακονία ποὺ τῆς ζήτησε ὁ Θεός. Γιατί ἦταν κι αὐτὰ ἀπαραίτητα καὶ χρειάζονταν ὁπωσδήποτε γιὰ τὴ σωτηρία μας. Ἂν ἡ Παρθένος δὲν τηροῦσε αὐτὴ τὴ στάση, καμμιὰ πιὰ ἐλπίδα δὲν θὰ ἀπόμενε στοὺς ἀνθρώπους. Δὲν ἦταν βέβαια δυνατό, ὅπως εἶπα πιὸ πάνω, νὰ προσβλέψη ὁ Θεὸς μὲ εὐμένεια πρὸς τὸ ἀνθρώπινο γένος καὶ νὰ θελήση νὰ κατέβη στὴ γῆ, ἂν δὲν εἶχε προπαρασκευασθῆ ἡ Παρθένος, ἂν δὲν ὑπῆρχε δηλαδὴ ἐκεῖνος ποὺ θὰ τὴν ὑποδεχόταν, καὶ θὰ μποροῦσε νὰ διακονήση στὴ σωτηρία. Κι οὔτε πάλι ἦταν δυνατὸ νὰ πραγματοποιηθῆ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ γιὰ τὴ σωτηρία μας, ἂν δὲν πίστευε σ᾿ αὐτὸ ἡ Παρθένος καὶ δὲν δεχόταν νὰ διακονήση. Αὐτὸ γίνεται φανερὸ ἀπὸ τὸ ὅτι ὁ μὲν Γαβριὴλ μὲ τὸ “χαῖρε” ποὺ εἶπε στὴν Παρθένο καὶ μὲ τὸ γεγονὸς ὅτι τὴν ὀνόμασε “κεχαριτωμένη” τελείωσε τὴν ἀποστολή του, φανέρωσε ὁλόκληρο τὸ μυστήριο. Ὅση ὅμως ὥρα ἡ Παρθένος ζητοῦσε νὰ μάθη τὸν τρόπο, μὲ τὸν ὁποῖον θὰ γινόταν ἡ κύηση, ὁ Θεὸς δὲν κατερχόταν. Ἐνῶ τὴ στιγμὴ ποὺ πείσθηκε κι ἀποδέχθηκε τὴν πρόσκληση, ὁλόκληρο τὸ ἔργο μὲ μιᾶς πραγματοποιήθηκε: ὁ Θεὸς πῆρε ἐπάνω Του σὰν ἐνδυμασία τὸν ἄνθρωπο κι ἔγινε μητέρα τοῦ Κτίστου ἡ Παρθένος. Ἀλλὰ τὸ ἀκόμη πιὸ θαυμαστὸ εἶναι τὸ ἑξῆς: Ὁ Θεὸς οὔτε προειδοποίησε τὸν Ἀδὰμ οὔτε τὸν ἔπεισε νὰ τοῦ δώση τὴν πλευρά, ἀπὸ τὴν ὁποία ἔπρεπε νὰ δημιουργηθῆ ἡ Εὔα. Τὸν ἐκοίμισε κι ἔτσι, ἔχοντάς του ἀφαιρέσει τὶς αἰσθήσεις, τοῦ ἀπέσπασε τὸ μέλος. Ἐνῶ γιὰ νὰ προχωρήση στὴ δημιουργία τοῦ Νέου Ἀδὰμ ἐδίδαξε προηγουμένως τὴν Παρθένο καὶ περίμενε τὴν πίστη καὶ τὴν παραδοχή της. Γιὰ τὴ δημιουργία τοῦ Ἀδὰμ πάλι συσκέπτεται μὲ τὸν μονογενῆ του Υἱὸ λέγοντας: “ποιήσωμεν ἄνθρωπο”. Ὅταν ὅμως χρειάσθηκε νὰ “εἰσαγάγη τὸν πρωτότοκον”-αὐτὸν τὸν “θαυμαστὸν Σύμβουλον” -“εἰς τὴν οἰκουμένην”, ὅπως λέγει ὁ Παῦλος, καὶ νὰ πλάση τὸν δεύτερο Ἀδάμ, παίρνει στὴν ἀπόφασή του αὐτὴ συνεργάτη τὴν Παρθένο. Ἔτσι τὴ μεγάλη ἐκείνη “βουλὴ” τοῦ Θεοῦ, γιὰ τὴν ὁποία ὁμιλεῖ ὁ Ἠσαΐας, τὴν ἀνήγγειλε ὁ Θεὸς καὶ τὴν ἐπεκύρωσε ἡ Παρθένος. Καὶ μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο ἡ σάρκωση τοῦ Λόγου ἦταν ἔργο ὄχι μόνο τοῦ Πατρός, ποὺ “εὐδόκησε”, καὶ τῆς Δυνάμεώς του, ποὺ “ἐπεσκίασε”, καὶ τοῦ Πνεύματος, ποὺ “ἐπεδήμησε”, ἀλλὰ καὶ τῆς θελήσεως καὶ τῆς πίστεως τῆς Παρθένου. Γιατί, ὅπως χωρὶς ἐκείνους δὲν ἦταν δυνατὸν νὰ ὑπάρξη καὶ νὰ προσφερθῆ στοὺς ἀνθρώπους ἡ ἀπόφαση γιὰ τὴ σάρκωση τοῦ Λόγου, ἔτσι χωρὶς τὴν προσφορὰ τῆς θελήσεως καὶ τῆς πίστεως τῆς Πανάγνου ἦταν ἀδύνατη ἡ πραγματοποίηση τῆς θείας βουλῆς.

Ἀφοῦ λοιπὸν μ᾿ αὐτὸν τὸν τρόπο τὴν καθοδήγησε καὶ τὴν ἔπεισε ὁ Θεός, τὴν κάνει στὴ συνέχεια μητέρα του. Ἔτσι δανείζεται τὴ σάρκα ἀπὸ ἕναν ἄνθρωπο ποὺ καὶ θέλει νὰ τὴ δανείση καὶ ξέρει γιατί τὸ κάνει. Γιατί ἔπρεπε νὰ συμβῆ στὴν Παρθένο ὅ,τι συνέβηκε καὶ στὸν ἴδιο. Ὅπως Αὐτὸς ἤθελε καὶ “συνελήφθη”, ἔτσι κι ἐκείνη ἔπρεπε νὰ κυοφορήση καὶ νὰ γίνη μητέρα τοῦ ὄχι ἀναγκαστικά, ἀλλὰ μ᾿ ὅλη τὴν ἐλεύθερη θέλησή της. Γιατί ἔπρεπε ἀκόμη –πράγμα πολὺ σημαντικώτερο– ὄχι μόνο νὰ συντελέση στὴν oικovoμία τῆς σωτηρίας σὰν κάτι τὸ ἑτεροκίνητο, ποὺ ἁπλῶς χρησιμοποιήθηκε, ἀλλὰ νὰ προσφέρη ἡ ἴδια τὸν ἑαυτό Της καὶ νὰ γίνη συνεργάτης τοῦ Θεοῦ στὴ φροντίδα γιὰ τὸ ἀνθρώπινο γένος ἔτσι, ὥστε νά ᾿χη μ᾿ Αὐτὸν μερίδιο καὶ νὰ εἶναι κοινωνὸς καὶ στὴ δόξα ποὺ προέρχεται ἀπὸ αὐτὴ τὴ φιλανθρωπία. Ἔπειτα, ἀφοῦ ὁ Σωτήρας δὲν ἦταν ἄνθρωπος καὶ υἱὸς ἀνθρώπου ἐξ αἰτίας μόνο τῆς σάρκας, ἀλλ᾿ εἶχε καὶ ψυχὴ καὶ νοῦ καὶ θέληση καὶ καθετί τὸ ἀνθρώπινο, ἦταν ἀνάγκη νὰ ἔχη καὶ μητέρα τελεία, ποὺ θὰ ὑπηρετοῦσε στὴ γέννησή Του ὄχι μόνο μὲ τὴ φύση τοῦ σώματος, ἀλλὰ καὶ μὲ τὸ νοῦ καὶ τὴ θέληση καὶ μὲ ὅλη τὴν ὕπαρξή της: νὰ εἶναι μητέρα καὶ κατὰ τὴ σάρκα καὶ κατὰ τὴν ψυχή, νὰ εἰσαγάγη ὁλόκληρο τὸν ἄνθρωπο στὴν ἀπόρρητη γέννηση. Αὐτὸς εἶναι ὁ λόγος γιὰ τὸν ὁποῖο πρὶν ἡ Παρθένος θέση τὸν ἑαυτό της στὴν ὑπηρεσία τοῦ θείου μυστηρίου μαθαίνει, πιστεύει, θέλει καὶ εὔχεται τὴν πραγματοποίησή του. Ἀλλὰ αὐτὸ ἔγινε καὶ ἐπειδὴ ὁ Θεὸς ἤθελε νὰ κάμη μὲ αὐτὸ τὸν τρόπο φανερὴ τὴν ἀρετὴ τῆς Παρθένου. Πόσο δηλαδὴ μεγάλη ἦταν ἡ πίστη της καὶ πόσο ὑψηλὸ τὸ φρόνημά της, ποιὰ ἡ ἀκεραιότης τοῦ νοῦ καὶ ποιὸ τὸ μεγαλεῖο τῆς ψυχῆς της, πράγματα ποὺ φανερώθηκαν μὲ τὸ γεγονὸς ὅτι ἡ Παρθένος παραδέχθηκε καὶ πίστεψε τὸν παράδοξο λόγο τοῦ Ἀγγέλου: ὅτι δηλαδὴ ἐπρόκειτο νὰ ἔρθη ἀληθινὰ ὁ Θεὸς στὴ γῆ καὶ νὰ φροντίση προσωπικὰ ὁ ἴδιος γιὰ τὴ σωτηρία μας καὶ ὅτι αὐτὴ θὰ εἶναι ἱκανὴ νὰ διακονήση συμμετέχοντας ἐνεργητικὰ σ᾿ αὐτὸ τὸ ἔργο. Τό γεγονὸς δηλαδὴ ὅτι πρῶτα ζήτησε ἐξηγήσεις καὶ πείσθηκε, εἶναι λαμπρὴ ἀπόδειξή του ὅτι γνώριζε πολὺ καλὰ τὸν ἑαυτό της καὶ δὲν ἔβλεπε τίποτε μεγαλύτερο, ἄξιο νὰ τὸ ἐπιθυμήση. Ἐξάλλου τὸ ὅτι ὁ Θεὸς θέλησε νὰ φανερώση τὴν ἀρετὴ της εἶναι ἰσχυρὴ ἀπόδειξή του ὅτι ἡ Παρθένος γνώριζε πολὺ καλὰ τὸ μέγεθος τῆς θείας ἀγαθότητος καὶ φιλανθρωπίας. Καὶ μόνον φαίνεται ὅτι χάριν αὐτοῦ ἀκριβῶς δὲν μυήθηκε κατὰ τρόπο ἄμεσο ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸν Θεό, γιὰ νὰ ἀποκαλυφθῆ δηλαδὴ πλήρως ὅτι ἡ πίστη μὲ τὴν ὁποία ζοῦσε κοντὰ στὸν Θεὸ ἦταν αὐτοπροαίρετη ἐκδήλωσή Της καὶ νὰ μὴ θεωρηθοῦν ὅλα σὰν ἀποτελέσματα τῆς δυνάμεως τοῦ πείθοντος Θεοῦ. Γιατί ὅπως ἀκριβῶς ἐκεῖνοι ἀπὸ τοὺς πιστοὺς ποὺ δὲν εἶδαν καὶ ἐπίστευσαν εἶναι πιὰ μακάριοι ἀπὸ ὅσους ἀπαιτοῦν νὰ δοῦν, ἔτσι κι αὐτοὶ ποὺ ἔχουν πιστεύσει στὰ μηνύματα ποὺ ἔστειλε διὰ μέσου δούλων ὁ Δεσπότης ἔχουν περισσότερη φρόνηση ἀπὸ ἐκείνους πού χρειάσθηκε νὰ τοὺς πείση ὁ ἴδιος. Τὸ γεγονὸς πάλι ὅτι εἶχε συνείδηση πὼς δὲν ὑπῆρχε στὴν ψυχὴ της τίποτε τὸ ἀταίριαστο πρὸς τὸ μυστήριο καὶ πὼς τὰ ἤθη της ἅρμοζαν πρὸς αὐτὸ τόσο πολύ, ὥστε νὰ μὴν κάνη μνεία καμμιᾶς ἀνθρώπινης ἀδυναμίας, καθὼς καὶ τὸ γεγονὸς ὅτι δὲν ἀμφέβαλε γιὰ τὸ πῶς θὰ συμβοῦν ὅλα αὐτὰ καὶ δὲν συζήτησε καθόλου γιὰ τοὺς τρόπους ποὺ θὰ τὴν ὁδηγοῦσαν στὴν καθαρότητα, οὔτε εἶχε ἀνάγκη ἀπὸ μυσταγωγό, ὅλα αὐτὰ δὲν ξέρω ἂν εἶναι πράγματα ποὺ μποροῦμε νὰ ὑποθέσουμε ὅτι ἀνήκουν στὴν κτιστὴ φύση. Γιατί κι ἂν ἀκόμη ἦταν Χερουβεὶμ ἢ Σεραφεὶμ ἢ κάτι πολὺ καθαρώτερο ἀπὸ τὶς ἀγγελικὲς αὐτὲς ὑπάρξεις, πῶς θὰ μποροῦσε νὰ ὑποφέρη αὐτὴ τὴ φωνή; Πῶς θὰ νόμιζε ὅτι ἦταν δυνατὸ νὰ ἐκπληρώση τὶς ἐπαγγελίες; Πῶς θὰ εὕρισκε δύναμη κατάλληλη γι᾿ αὐτὰ τὰ μεγαλειώδη ἔργα; Καὶ ὁ Ἰωάννης βέβαια, ἀπὸ τὸν ὁποῖον «καvείς δὲν ὑπῆρξε ποτὲ μεγαλύτερος», σύμφωνα μὲ τὴν κρίση τοῦ ἴδιου τοῦ Σωτήρα, δὲν ἀξίωσε τὸν ἑαυτό του οὔτε τὰ ὑποδήματα Ἐκείνου νὰ ἀγγίξη, κι αὐτὸ καίτοι ὁ Κύριος ἐμφανιζόταν μὲ τὴν πτωχὴ ἀνθρώπινη φύση. Ἐνῶ ἡ Πανάμωμη τὸν ἴδιο τὸν Λόγο τοῦ Πατρός, τὴν ἴδια τὴν ὑπόσταση τοῦ Θεοῦ, καὶ πρὶν ἀκόμη κενωθῆ, πῆρε τὸ θάρρος νὰ φέρη μέσα στὰ σπλάχνα της. «Τὶς εἰμὶ ἐγὼ καὶ τὶς ὁ οἶκος τοῦ πατρός μου; Καὶ ἐν ἐμοί, Κύριε, σώσεις τὸν Ἰσραήλ;». Τέτοιες φράσεις μπορεῖ κανεὶς ν’ ἀκούση ἀπὸ τοὺς δικαίους, μολονότι καλοῦνται σὲ ἔργα πολλὲς φορὲς κι᾿ ἀπὸ πολλοὺς πραγματοποιημένα. Ἐνῶ τὴ μακαρία Παρθένο ὁ Ἄγγελος τὴν κάλεσε νὰ πραγματοποιήση κάτι τὸ ἐντελῶς ἀσυνήθιστο, κάτι ποὺ δὲν ἦταν σύμφωνο μὲ τὴν ἀνθρώπινη φύση, ποὺ ξεπερνοῦσε τὴ λογικὴ κατανόηση. Γιατί στ᾿ ἀλήθεια τί μικρότερο τῆς ζητήθηκε ἀπὸ τὸ νὰ ἀνυψώση τὴ γῆ στὸν οὐρανό, ἀπὸ τὸ νὰ μετακινήση καὶ νὰ ἀλλάξη, χρησιμοποιώντας σὰν μέσο τὸν ἑαυτό Της, τὸ σύμπαν; Κι ὅμως δὲν ταράχθηκε ὁ λογισμός Της οὔτε θεώρησε ὅτι δὲν ἄξιζε γι᾿ αὐτὸ τὸ ἔργο. Ἀλλὰ ὅπως σὲ τίποτε δὲν ἐνοχλοῦνται τὰ μάτια, ὅταν πλησιάζη τὸ φῶς, κι ὅπως δὲν εἶναι παράξενο νὰ ἰσχυρισθῆ κανεὶς ὅτι, μόλις ἀνατείλη ὁ ἥλιος, γίνεται ἡμέρα, ἔτσι καθόλου δὲν παραξενεύθηκε ἡ Παρθένος, ὅταν πληροφορήθηκε ὅτι θὰ μπορέση νὰ δεχθῆ καὶ νὰ κυοφορήση μέσα της τὸν ἀχώρητο σὲ ὅλους τούς τόπους Θεό. Καὶ δὲν ἄφησε βέβαια νὰ περάση ἀνερεύνητη ἡ προσφώνηση οὔτε ἔπαθε τίποτε ἀνεξέταστα κι οὔτε πάλι παρασύρθηκε ἀπὸ τὸ πλῆθος τῶν ἐγκωμίων. Ἀλλὰ συγκέντρωσε τὴν προσοχή της καὶ μὲ ὅλη της τὴν ἔνταση ἐξέταζε τὸ χαιρετισμό, ζητώντας νὰ μάθη μὲ ἀκρίβεια τόσο τὸν τρόπο τῆς κυήσεως, ὅσο καὶ καθετί τὸ σχετικό. Πέρα ὅμως ἀπὸ αὐτὰ δὲν ἐνδιαφέρεται καθόλου νὰ ρωτήση ἂν εἶναι ἡ ἴδια ἱκανὴ καὶ κατάλληλη γιὰ μία τόσο ὑψηλὴ διακονία, ἂν ἔχη ἀγνίσει ὅσο χρειάζεται τὸ σῶμα Της καὶ τὴν ψυχή Της. Ἐκπλήσσεται γιὰ τὰ θαυμάσια ποὺ ἐπέρχονται στὴ φύση καὶ ἀντιπαρέρχεται καθετί ποὺ ἔχει σχέση μὲ τὴ δική Της προπαρασκευή. Γι᾿ αὐτὸ ζήτησε τὴν ἐξήγηση γιὰ τὸ πρῶτο ἀπὸ τὸν Γαβριήλ, ἐνῶ τὸ δεύτερο τὸ ἤξερε ἀπὸ τὸν ἑαυτό της. Τὸ θάρρος πρὸς τὸν Θεὸ καὶ τὴν παρρησία τὰ εὕρισκε πράγματι ἡ Παρθένος μέσα της, ἀφοῦ δὲν εἶχε «τὴν καρδίαν τῆς καταγινώσκουσαν”, ὅπως λέγει ὁ Ἰωάννης, ἀλλὰ “συνηγοροῦσαν”.

«Πῶς θὰ γίνη αὐτό;» ἐρωτᾶ. Ὄχι γιατί ἔχω ἡ ἴδια ἀνάγκη ἀπὸ περισσότερη καθαρότητα καὶ μεγαλύτερη ἁγιότητα, ἀλλὰ γιατί εἶναι νόμος τῆς φύσεως νὰ μὴν μποροῦν νὰ κυοφορήσουν ὅσοι, ὅπως ἐγώ, ἔχουν διαλέξει τὴ ζωὴ τῆς παρθενίας. «Πῶς θὰ γίνη αὐτό, ἐρωτᾶ, ἀφοῦ δὲν ἔχω σχέση μὲ ἄνδρα;» Ἐγὼ βέβαια, συνεχίζει, εἶμαι ἕτοιμη γιὰ τὴν ὑποδοχὴ τοῦ Θεοῦ. Ἔχω ἀρκετὰ προπαρασκευασθῆ. Πές μου ὅμως σύ, ἂν ἡ φύση θὰ συμμορφωθῆ καὶ μὲ ποιὸ τρόπο. Καὶ τότε, μόλις ὁ Γαβριὴλ ἀνακοίνωσε τὸν τρόπο τῆς παράδοξης κυοφορίας λέγοντας τὸ γνωστό: «Πνεῦμα Ἅγιον ἐπελεύσεται ἐπὶ σὲ καὶ δύναμις ὑψίστου ἐπισκιάσει σοι» καὶ τὰ ἐξήγησε ὅλα, ἡ Παρθένος δὲν ἀμφιβάλλει πλέον γιὰ τὸ ἀγγελικὸ μήνυμα, ὅτι εἶναι μακαρία, τόσο γι᾿ αὐτά, τὰ τόσο ὑπέροχα, στὰ ὁποῖα διακόνησε, ὅσο καὶ γι᾿ αὐτὰ στὰ ὁποῖα πίστεψε, ὅτι δηλαδὴ θὰ εἶναι ἀξία νὰ ἀναλάβη αὐτὴ τὴ διακονία. Κι αὐτὸ δὲν ἦταν τὸ ἀποτέλεσμα μιᾶς ἐλαφρότητος. Ἦταν ἡ φανέρωση τοῦ θαυμαστοῦ καὶ ἀπόρρητου ἐκείνου θησαυροῦ, ποὺ ἔκρυβε μέσα της ἡ Παρθένος, θησαυροῦ γεμάτου ἀπὸ ὕψιστη σύνεση, πίστη καὶ καθαρότητα. Αὐτὸ τὸ ἔκανε φανερὸ τὸ Πανάγιο Πνεῦμα ὀνομάζοντας τὴν Παρθένο μακαρία, ἀκριβῶς ἐπειδὴ ἀποδέχθηκε τὸ μήνυμα καὶ δὲν δυσκολεύθηκε καθόλου νὰ πιστέψη στὶς οὐράνιες ἀγγελίες. Ἡ μητέρα τοῦ Ἰωάννου, πράγματι, μόλις γέμισε ἡ ψυχή της ἀπὸ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, τὴν ἐμακάρισε λέγοντας: «Ἂς εἶναι μακαρία αὐτὴ ποὺ πίστεψε ὅτι θὰ πραγματοποιηθοῦν ὅσα τῆς εἶπε ὁ Κύριος». Ἡ ἴδια ἡ Παρθένος ἄλλωστε εἶχε εἰπεῖ γιὰ τὸν ἑαυτὸ τῆς ἀπαντώντας στὸν Ἄγγελο: «Ἰδοὺ ἡ δούλη Κυρίου». Γιατί εἶναι, στ᾿ ἀλήθεια, δούλη τοῦ Κυρίoυ αὐτὴ ποὺ τόσο βαθιὰ κατανόησε τὸ μυστήριο τοῦ ἐρχομοῦ του. Αὐτὴ πού, “ὅταν ἦρθε” ὁ Δεσπότης καὶ “ἔκρουσε”, ὅπως λέγει ἡ Γραφή, ἄνοιξε ἀμέσως τὴν οἰκία τῆς ψυχῆς καὶ τοῦ σώματός της καὶ χορήγησε ἔτσι σ᾿ Ἐκεῖνον ποὺ ἦταν πρὶν ἀπὸ αὐτὴν ἃ-οἶκος πραγματικὸ κατοικητήριο ἀνάμεσα στοὺς ἀνθρώπους. Συνέβη στὸ σημεῖο αὐτὸ κάτι παραπλήσιο μ’ ἐκεῖνο ποὺ συνέβη στὸν Ἀδάμ. Ἐνῶ ὅλο τὸ ὁρατὸ σύμπαν κτίσθηκε γιὰ χάρη δική του κι ὅλα τὰ ὑπόλοιπα κτίσματα εἶχαν βρεῖ τὸ καθένα τὸν κατάλληλο σύντροφό του, μόνο γιὰ τὸν Ἀδὰμ δὲν βρέθηκε, πρὶν ἀπὸ τὴν Εὔα, κατάλληλος βοηθός. Ἔτσι καὶ γιὰ τὸ Λόγο, ποὺ ἔφερε στὴν ὕπαρξη τὰ πάντα κι ὅρισε γιὰ τὸ κάθε πλάσμα του τὸν κατάλληλο τόπο, δὲν ὑπῆρχε κανεὶς τόπος καὶ καμμιὰ κατοικία πρὶν ἀπὸ τὴν Παρθένο. Ἡ Παρθένος ὅμως δὲν ἔδωσε «ὕπνον τοῖς ὀφθαλμοῖς οὐδὲ νυσταγμὸν τοῖς βλεφάροις» ὡς τὴ στιγμὴ ποὺ πρόσφερε σ᾿ Αὐτὸν σκήνωμα καὶ τόπο. Γιατί βέβαια τὰ λόγια αὐτὰ πρέπει νὰ τὰ θεωρήσουμε σὰν φωνὴ τῆς Πανάγνου, ποὺ τὴν πρόφερε ἡ γλώσσα τοῦ Δαυΐδ, μιά κι αὐτὸς ἦταν ὁ ἀρχηγὸς τῆς γενιᾶς της. Ὅπως ἀκριβῶς, σύμφωνα μ᾿ αὐτὰ ποὺ λέγει ὁ Παῦλος, στὸ πρόσωπο τοῦ Ἀβραάμ, ποὺ ἔδωσε τὴ δεκάτη στὸν Μελχισεδέκ, ἔχει δώσει δεκάτη καὶ ὁ Λευΐ «ἐν τῇ ὀσφύϊ τοῦ πατρὸς ὤν».

Ἀλλὰ τὸ πιὸ μεγάλο καὶ πιὸ παράδοξο ἀπὸ ὅλα εἶναι ὅτι, χωρὶς τίποτε νὰ ξέρη ἀπὸ πρίν, χωρὶς καμμιὰ προειδοποίηση τόσο πολὺ ἦταν προετοιμασμένη γιὰ τὸ μυστήριο, ὥστε μόλις φάνηκε ξαφνικὰ ὁ Θεός, νὰ εἶναι σὲ θέση νὰ τὸν ὑποδεχθῆ ὅπως ἔπρεπε, μὲ ψυχὴ ἕτοιμη καὶ ἄγρυπνη καὶ σταθερή. Κι αὐτὸ τὸ λόγο, ποὺ ἦταν κατάλληλος καὶ ἅρμοζε σ᾿ αὐτήν, ἀπάντησε γιὰ νὰ γνωρίσουν ὅλοι oι ἄνθρωποι τὴ σωφροσύνη μὲ τὴν ὁποία ἔζησε πάντοτε ἡ μακαρία Παρθένος, πόσο δηλαδὴ ἦταν ἀνώτερη ἀπὸ τὴν ἀνθρώπινη φύση, πόσο ἦταν πρωτοφανής, πόσο ἦταν μεγαλύτερη ἀπὸ ὅσο μποροῦσαν νὰ καταλάβουν oι ἄνθρωποι, Αὐτὴ ποὺ ἄναψε μέσα στὴν ψυχὴ της τόσο σφοδρὸ ἔρωτα γιὰ τὸν Θεό, ὄχι γιατί τῆς εἶχαν προαγγελθῆ αὐτὰ ποὺ ἐπρόκειτο νὰ τῆς συμβοῦν προσωπικὰ καὶ στὰ ὁποῖα αὐτὴ μόνο θὰ λάβαινε μέρος, ἀλλὰ χάρις στὶς γενικὲς δωρεὲς ποὺ δόθηκαν ἢ ἐπρόκειτο νὰ δοθοῦν ἀπὸ τὸν Θεὸ στοὺς ἀνθρώπους. Γιατί, ὅπως ὁ Ἰὼβ θαυμάζεται ὄχι τόσο γιὰ τὴν ὑπομονὴ ποὺ ἔδειξε μέσα στὶς συμφορές του, ὅσο γιατί δὲν ἤξερε τί ἐπρόκειτο νὰ τοῦ δοθῆ σὰν ἀμοιβὴ γι᾿ αὐτὸ τὸν ἀγώνα τῆς ὑπομονῆς, ἔτσι κι ἐκείνη ἀνέδειξε τὸν ἑαυτὸ της ἄξιο νὰ λάβη τὶς δωρεὲς ποὺ ξεπερνοῦν κάθε ἀνθρώπινη λογική, χάρις σ᾿ αὐτὰ ποὺ δὲν ἐγνώριζε. Ὑπῆρξε νυμφικὸς θάλαμος, χωρὶς νὰ περιμένη τὸν Νυμφίο. Ἦταν οὐρανός, μολονότι ἀγνοοῦσε ὅτι μέσα ἀπὸ αὐτὴ ἐπρόκειτο νὰ ἀνατείλη ὁ Ἥλιος. Τί εἶναι δυνατὸν νὰ ἐξισωθῆ μὲ τοῦ νοῦ αὐτοῦ τὴ μεγαλωσύνη; Καὶ ποιὰ θὰ ἦταν ἂν τὰ ἤξερε ὅλα μὲ σαφήνεια ἀπὸ πρὶν καὶ εἶχε ἔτσι καὶ τῆς ἐλπίδας τὰ φτερά; Γιατί ὅμως δὲν τὰ εἶχε πληροφορηθῆ προηγουμένως; Μήπως ἐπειδὴ μ’ αὐτὸ γίνεται φανερὸ ὅτι δὲν ὑπῆρχε ἄλλος χῶρος στὸν ὁποῖον ἔπρεπε νὰ προχωρήση, ἀφοῦ δὲν εἶχε ἀφήσει ἀξεπέραστη καμμιὰ κορυφὴ ἁγιότητος, κι ὅτι δὲν ὑπῆρχε τίποτε τὸ ὁποῖο ὄφειλε νὰ προσθέση σ’ αὐτὰ ποῦ εἶχε, οὔτε ἦταν δυνατὸν νὰ γίνη καλύτερη στὴν ἀρετή, ἀφοῦ κατέλαβε τὴν ἴδια τὴν κορυφή; Γιατί, ἂν ἦταν πραγματοποιήσιμα αὐτὰ καὶ ὑπῆρχε, πέρα ἀπὸ ὅσα εἶχε ἤδη κατορθώσει, καὶ μία κάποια ἄλλη κορυφὴ ἀρετῆς, δὲν θὰ τὴν ἀγνοοῦσε ἡ Παρθένος, ἀφοῦ αὐτὸς εἶναι ὁ λόγος γιὰ τὸν ὁποῖον ἦρθε στὴ ζωή, καὶ ἀφοῦ ὁ Θεὸς διδάσκει, ἔτσι ὥστε νὰ μπορῆ νὰ τὴ διατρέξη καὶ αὐτὴ καὶ νὰ εἶναι καλύτερα προπαρασκευασμένη γιὰ τὴ διακονία τοῦ μυστηρίου. Διότι δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ ἰσχυρισθῆ κανεὶς ὅτι δὲν θὰ εἶχε δῆθεν ἡ Παρθένος ἐξ αἰτίας αὐτῶν τῶν ἐλπίδων μεγαλύτερη ἔφεση γιὰ τὴν ἀρετή, ἂν βέβαια ἦταν ποτὲ δυνατὸν νὰ συμβῆ αὐτό. Ἀλλὰ αὐτὴ ἀκριβῶς ἡ ἄγνοιά της τὴν ἀπέδειξε ἀκόμη καλύτερη, αὐτὴν ἡ ὁποία, παρ’ ὅλο ὅτι δὲν ὑπῆρχαν ἐκεῖνα ποὺ θὰ μποροῦσαν νὰ τὴν ὠθήσουν στὴν ἀρετή, τόσο πολὺ τελειοποίησε τὴν ψυχή της, ὥστε διαλέχθηκε ἀπὸ τὸν δίκαιο Θεὸ μέσα ἀπὸ ὁλόκληρη τὴν ἀνθρώπινη φύση. Οὔτε πάλι εἶναι φυσικὸ γιὰ τὸν Θεὸ νὰ μὴν εἶχε κοσμήσει τὴ μητέρα του μὲ ὅλα τὰ ἀγαθὰ καὶ νὰ μὴν τὴν εἶχε πλάσει κατὰ τὸν καλύτερο καὶ τελειότερο τρόπο.

Μὲ τὸ γεγονὸς λοιπὸν ὅτι εἶχε σιωπήσει καὶ δὲν τῆς προεῖπε τίποτε ἀπὸ αὐτὰ ποὺ ἐπρόκειτο νὰ συμβοῦν ἀπoδείχθηκε ὅτι δὲν ἐγνώριζε τίποτε καλύτερο ἢ μεγαλύτερο ἀπὸ ὅσα ἔβλεπε νὰ ἔχη κατορθώσει ἡ Παρθένος. Καὶ ἀπὸ αὐτὸ πάλι γίνεται φανερὸ ὅτι διάλεξε γιὰ μητέρα του ὄχι ἁπλῶς τὴν καλύτερη ἀνάμεσα σ᾿ αὐτὲς ποὺ ὑπῆρχαν, ἀλλὰ τὴν ἀπόλυτα καλύτερη. Οὔτε ἐκείνη ποὺ ταίριαζε σ᾿ Αὐτὸν περισσότερο ἀπὸ ὅλους μέσα στὸ ἀνθρώπινο γένος, ἀλλὰ αὐτὴν ποὺ ταίριαζε ἀπόλυτα, ἔτσι ὥστε νὰ πρέπη νὰ εἶναι μητέρα του. Γιατί ἦταν βέβαια ὁπωσδήποτε ἀνάγκη νὰ παρουσιάση κάποτε ἡ φύση τῶν ἀνθρώπων τὸν ἑαυτὸ της κατάλληλο γιὰ τὸ ἔργο ἐκεῖνο γιὰ τὸ ὁποῖο δημιουργήθηκε. Νὰ φέρη δηλαδὴ στὴ ζωὴ κάποιον ἄνθρωπο ποὺ νὰ μπορῆ νὰ διακονήση ἄξια στὸ σκοπὸ τοῦ Δημιουργοῦ. Ἐμεῖς βέβαια δὲν δυσκολευόμαστε νὰ παραβιάζουμε τὸ σκοπὸ γιὰ τὸν ὁποῖον κατασκευάσθησαν τὰ διάφορα ἐργαλεῖα χρησιμοποιώντας τὰ ἄλλοτε στὴ μία κι ἄλλοτε στὴν ἄλλη τέχνη. Ὁ Δημιουργὸς ὅμως δὲν ἔδωκε στὴν ἀνθρώπινη φύση ἕνα προορισμὸ στὴν ἀρχὴ καὶ μετὰ τὸν ἄλλαξε. Ἀπὸ τὴν πρώτη στιγμὴ τὴν ἔπλασε τέτοια, ὥστε, ὅταν θὰ χρειαζόταν νὰ γεννηθῆ, νὰ πάρη ἀπὸ αὐτὴ τὴ μητέρα. Κι ἀφοῦ ἔδωκε πρῶτα αὐτὸν τὸν προορισμὸ στὴν ἀνθρώπινη φύση, ἔπλασε στὴ συνέχεια τὸν ἄνθρωπο χρησιμοποιώντας γιὰ κανόνα αὐτὴ τὴ σαφῆ χρησιμότητα. Ἦταν ἑπομένως ἀνάγκη νὰ ὑπάρξη κάποτε ἕνας ἄνθρωπος ποὺ νὰ μπορῆ νὰ ἐκπληρώση αὐτὸν τὸ σκοπό. Γιατί βέβαια οὔτε ἐπιτρέπεται νὰ μὴ θεωρήσουμε σὰν σκοπὸ τῆς δημιουργίας τοῦ ἀνθρώπου τὸν καλύτερο ἀπὸ ὅλους, ἐκεῖνον ποὺ προξενεῖ στὸν Τεχνίτη τὴ μεγαλύτερη τιμὴ καὶ δόξα, οὔτε πάλι εἶναι δυνατὸ νὰ νομίσουμε ὅτι μπορεῖ κατὰ ὁποιονδήποτε τρόπο νὰ ἀποτύχη ὁ Θεὸς σ᾿ αὐτὰ ποὺ δημιουργεῖ. Αὐτὸ βέβαια ἀποκλείεται, ἀφοῦ ἀκόμη κι oἱ κτίστες κι oἱ ράφτες κι οἱ ὑποδηματοποιοὶ κατορθώνουν νὰ φτιάχνουν τὰ ἔργα τους πάντοτε σύμφωνα πρὸς τὸ σκοπὸ ποὺ θέλουν, ἂν κι αὐτοὶ δὲν ἐξουσιάζουν ἐντελῶς τὴν ὕλη. Καὶ μολονότι τὸ ὑλικὸ ποὺ χρησιμοποιοῦν δὲν τοὺς ὑπακούει πάντοτε, μολονότι μερικὲς φορὲς τοὺς ἐναντιώνεται, αὐτοὶ κατορθώνουν μὲ τὴν τέχνη τους νὰ τὸ ὑποτάξουν καὶ νὰ τὸ σύρουν πρὸς τὸ σκοπό τους. Ἂν λοιπὸν τὸ κατορθώνουν αὐτοί, πόσο φυσικώτερο εἶναι νὰ τὸ ἐπιτύχη ὁ Θεός, ποὺ δὲν εἶναι ἁπλῶς ὁ κυρίαρχος τῆς ὕλης, ἀλλὰ καὶ ὁ δημιουργός της, πού, ὅταν τὴ δημιούργησε, ἤξερε πῶς θὰ τὴν χρησιμοποιήση. Τί λοιπὸν θὰ ἐμπόδιζε νὰ εἶναι ἡ ἀνθρώπινη φύση σὲ ὅλα σύμφωνη πρὸς τὸ σκοπὸ γιὰ τὸν ὁποῖον δημιουργήθηκε; Ὁ Θεὸς εἶναι αὐτὸς ποὺ κυβερνᾶ τὴν οἰκονομία. Κι αὐτὸ ἀκριβῶς εἶναι τὸ μεγαλύτερο ἔργο Του, τὸ κατ’ ἐξοχὴν ἔργο τῶν χειρῶν Του. Καὶ τὴν πραγματοποίησή του δὲν τὴν ἐμπιστεύθηκε σὲ κανέναν ἄνθρωπο ἢ Ἄγγελο, ἀλλὰ τὴν κράτησε ὁ ἴδιος γιὰ τὸν ἑαυτό Του. Δὲν εἶναι λοιπὸν λογικὸ νὰ φρόντισε ὁ Θεὸς περισσότερο ἀπὸ ὁποιονδήποτε ἄλλο τεχνίτη, νὰ τηρήση κατὰ τὴ δημιουργία τοὺς κανόνες πού ἔπρεπε; Καὶ μάλιστα, ὅταν δὲν πρόκειται γιὰ ἕνα ὁποιοδήποτε, ἀλλὰ γιὰ τὸ καλύτερο ἀπὸ τὰ δημιουργήματά του; Σὲ ποιὸν δὲ ἄλλον ἀπὸ ὅλους θὰ ἔδινε ὁ Θεὸς αὐτὸ πού χρειαζόταν, ἂν ὄχι στὸν ἑαυτόν του; Καὶ πράγματι ὁ Παῦλος ζητεῖ ἀπὸ τὸν Ἐπίσκοπο νὰ προσπαθῆ πρὶν ἀπὸ τὶς φροντίδες γιὰ τὸ κοινὸ καλὸ νὰ διευθετῆ σωστὰ ὅ,τι ἔχει σχέση μὲ τὸν ἑαυτό του καὶ τὸν οἶκο του.

Ἔχει καλῶς. Ὅταν λοιπὸν ὅλα αὐτὰ συνέβηκε νὰ βρεθοῦν μαζί: ὁ δικαιότατος κυβερνήτης τοῦ σύμπαντος, ὁ καταλληλότατος διάκονος τοῦ σχεδίου τοῦ Θεοῦ, τὸ καλύτερο ἀπὸ ὅλα τὰ ἔργα τοῦ Δημιουργοῦ ὅλων τῶν αἰώνων, πῶς ἦταν δυνατὸν νὰ μὴν εἶναι ἐδῶ κάθετι πού ἔπρεπε; Γιατί ἦταν βέβαια ἄναγκη νὰ διατηρηθῆ ἡ ἁρμονία καὶ ἡ ἀπόλυτη συμφωνία σὲ ὅλα τὰ σημεῖα καὶ τίποτε τὸ ἀταίριαστο νὰ μὴν ὑπάρξη στὸ μεγάλο καὶ θαυμαστὸ αὐτὸ ἔργο. Γιατί ὁ Θεὸς εἶναι ὁ κατ᾿ ἐξοχὴν δίκαιος. Αὐτὸς ποὺ δημιούργησε τὰ πάντα ὅπως ἔπρεπε καὶ τὰ «ζυγίζει ὅλα στὴ ζυγαριὰ τῆς δικαιοσύνης Του». Σὰν ἀπάντηση λοιπὸν σ᾿ ὅλα αὐτά, ποὺ ζητοῦσε ἡ δικαιοσύνη τοῦ Θεοῦ, ἡ Παρθένος, μόνη γι’ αὐτό κατάλληλη, πρόσφερε τὸν Υἱό της. Κι ἔγινε μητέρα ἐκείνου, τοῦ ὁποίου ἦταν κατὰ πάντα δίκαιo νὰ εἶναι μητέρα. Κι ἂν λοιπὸν καμμιὰ ἄλλη ὠφέλεια δὲν ἐπρόκειτο νὰ προέλθη ἀπὸ τὸ γεγονὸς ὅτι ἔγινε ὁ Θεὸς υἱὸς ἀνθρώπου, μποροῦμε νὰ ὑποστηρίξουμε πὼς τὸ ὅτι ἦταν κατὰ πάντα δίκαιο νὰ γίνη ἡ Παρθένος μητέρα τοῦ Θεοῦ, ἔφθανε γιὰ νὰ προκαλέση τὴ σάρκωση τοῦ Λόγου. Kαί πὼς ἀκόμη τὸ γεγονὸς ὅτι ὁ Θεὸς δὲν ἦταν δυνατὸν παρὰ νὰ ἀποδώση στὸ κάθε πλάσμα Του ἐκεῖνο ποὺ τοῦ ἅρμοζε, νὰ ἐνεργῆ δηλαδὴ πάντοτε μὲ δικαιοσύνη, ἦταν ἀρκετὴ αἰτία γιὰ νὰ προκαλέση αὐτὸν τὸν καινούργιο τρόπο ὑπάρξεως τῶν δύο φύσεων. Γιατί, ἂν ἡ Πανάμωμη τήρησε ὅλα ἐκεῖνα ποὺ εἶχε ὑποχρέωση νὰ τηρήση, ἂν ἀποδείχθηκε ἄνθρωπος τόσο εὐγνώμων καὶ δὲν παρέλειψε τίποτε ἀπ᾿ ὅσα τοῦ χρωστοῦσε, πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ μὴ φερόταν ἐξίσου δίκαια καὶ ὁ Θεός; Ἂν ἡ Παρθένος δὲν παρέλειψε τίποτε ἀπὸ αὐτὰ ποὺ μποροῦν νὰ ἀναδείξουν τὴ μητέρα τοῦ Θεοῦ καὶ Τὸν ἀγάπησε μὲ τόσο σφοδρὸ ἔρωτα, θὰ ἦταν βέβαια ἐντελῶς ἀπίθανο νὰ μὴ θεωρήση ὁ Θεὸς ὑποχρέωσή του νὰ τῆς δώση ἰσάξια ἀμοιβή, νὰ γίνη υἱός της. Γιατί πάλι, ἂν δίνη ὁ Θεὸς στοὺς πονηροὺς ἄρχοντα σύμφωνα μὲ τὴν ἐπιθυμία τους, πῶς δὲν θὰ ἔπαιρνε γιὰ μητέρα του αὐτὴ πού ἀποδείχθηκε κατὰ πάντα σύμφωνη μὲ τὴν δική του ἐπιθυμία; Τόσο πολὺ πράγματι ἦταν συγγενικὸ καὶ ταιριαστὸ στὴ μακαρία αὐτὸ τὸ δῶρο. Γι᾿ αὐτό, ὅταν τῆς εἶπε μὲ σαφήνεια ὁ Γαβριὴλ ὅτι θὰ γεννήση τὸν ἴδιο τὸν Θεὸ –γιατί αὐτὸ φανέρωσε λέγοντας ὅτι αὐτὸς ποὺ θὰ γεννηθῆ «βασιλεύσει ἐπὶ τὸν οἶκον Ἰακὼβ εἰς τοὺς αἰῶνας καὶ τῆς βασιλείας αὐτοῦ οὐκ ἔσται τέλος»– ἡ Παρθένος δέχθηκε τὴν εἴδηση μὲ χαρά, σὰν νὰ ἄκουσε κάτι συνηθισμένο, κάτι ποὺ δὲν ἦταν καθόλου παράξενο οὔτε ἀταίριαστο πρὸς αὐτὰ ποὺ συνήθως συμβαίνουν. Κι ἔτσι μὲ γλώσσα μακαρία, μὲ ψυχὴ καθαρὴ ἀπὸ ἀνησυχίες, μὲ σκέψεις γεμάτες γαλήνη: «Ἰδοὺ ἡ δούλη Κυρίου, εἶπε, γένοιτό μοι κατὰ τὸ ρῆμα σου».

Αὐτὰ εἶπε κι ἀμέσως ὅλα πραγματοποιήθηκαν. «Καὶ ὁ Λόγος σὰρξ ἐγένετο καὶ ἐσκήνωσεν ἐν ἡμῖν». Ἔτσι, μόλις ἡ Παρθένος ἔδωσε τὴν ἀπάντησή της στὸν Θεό, δέχεται ἀμέσως ἀπὸ αὐτὸν τὸ Πνεῦμα, ποὺ δημιουργεῖ τὴν ὁμόθεη ἐκείνη σάρκα. Ἦταν λοιπὸν ἡ φωνὴ της “φωνὴ δυνάμεως”, ὅπως εἶπε ὁ Δαυΐδ. Καὶ πλάθεται ἔτσι μὲ λόγο μητρικὸ ὁ τοῦ Πατρὸς Λόγος. Καὶ κτίζεται μὲ τὴν φωνὴ τοῦ κτίσματος ὁ Δημιουργός. Κι ὅπως, μόλις εἶπε ὁ Θεὸς «γενηθήτω φῶς», ἔγινε ἀμέσως φῶς, ἔτσι ἀμέσως μὲ τὴ φωνὴ τῆς Παρθένου τὸ ἀληθινὸ ἀνέτειλε Φῶς κι ἑνώθηκε μὲ τὴν ἀνθρώπινη σάρκα καὶ κυοφορήθηκε αὐτὸς ποὺ φωτίζει «πάντα ἄνθρωπον ἐρχόμενον εἰς τὸν κόσμον». Ὢ φωνὴ ἱερή! Ὢ λόγια ποὺ κατορθώσατε τέτοιο μεγαλεῖο! Ὢ γλώσσα εὐλογημένη, ποὺ ἀνακάλεσες μεμιᾶς ἀπὸ τὴν ἐξορία ὁλόκληρη τὴν οἰκουμένη! Ὢ θησαυρὲ ψυχῆς ἁγνῆς, ποὺ μὲ τὰ λίγα λόγια της σκόρπισε σὲ μᾶς τέτοια ἀφθονία ἀγαθῶν! Γιατί αὐτὰ τὰ λόγια μετέτρεψαν τὴ γῆ σὲ οὐρανὸ κι ἄδειασαν τὸν Ἅδη ἐλευθερώνοντας τοὺς φυλακισμένους. Ἔκαμαν νὰ κατοικηθῆ ἀπὸ ἀνθρώπους ὁ οὐρανὸς καὶ φέρνοντας τόσο κοντὰ τοὺς Ἀγγέλους στοὺς ἀνθρώπους συνέπλεξαν τὸ οὐράνιο καὶ τὸ ἀνθρώπινο γένος σ᾿ ἕνα μοναδικὸ χορὸ γύρω ἀπὸ αὐτὸν ποὺ εἶναι ταυτόχρονα καὶ τὰ δύο, αὐτὸν πού, ὄντας Θεός, ἔγινε ἄνθρωπος. Γι᾿ αὐτά Σου τὰ λόγια ποιὰ εὐχαριστία θὰ ἦταν ἄξια νὰ Σοῦ προσφερθῆ ἀπό μᾶς; Πῶς νὰ σὲ προσφωνήσουμε Ἐσένα, πού δὲν ὑπάρχει τίποτε ἀντάξιό σου ἀνάμεσα στοὺς ἀνθρώπους; Γιατί τὰ δικά μας τὰ λόγια εἶναι γήινα, ἐνῶ Σὺ ξεπέρασες ὅλου τοῦ κόσμου τὶς κορυφές. Ἄν λοιπὸν χρειάζεται νὰ Σοῦ προσφερθοῦν τιμητικοὶ λόγοι, αὐτὸ νομίζω πὼς πρέπει νὰ εἶναι ἔργο Ἀγγέλων, νοῦ χερουβικοῦ, πύρινης γλώσσας. Γι᾿ αὐτὸ κι ἐμεῖς, ἀφοῦ θυμηθήκαμε ὅσο μπορούσαμε τὰ κατορθώματά Σου καὶ ὑμνήσαμε κατὰ τὴ δύναμή μας Ἐσένα, τὴν ἴδια μας τὴ σωτηρία, ζητοῦμε τώρα νὰ βροῦμε ἀγγελικὴ φωνή. Καὶ καταλήγουμε στὴν προσφώνηση τοῦ Γαβριήλ, τιμώντας ἔτσι καὶ τὴν ἴδια μας τὴν ὁμιλία: «Χαῖρε, κεχαριτωμένη ὁ Κύριος μετά σοῦ»! Ἀλλὰ δῶσε, Παρθένε, ὄχι μόνο νὰ μιλᾶμε γιὰ ὅσα φέρνουν τιμὴ καὶ δόξα σ᾿ Αὐτὸν καὶ σ᾿ Ἐσένα ποὺ τὸν ἐγέννησες, ἀλλὰ καὶ νὰ τὰ ἐφαρμόζουμε. Προετοίμασέ μας δηλαδὴ νὰ γίνουμε κι ἐμεῖς οἰκητήρια δικά Του γιατί σ᾿ Αὐτὸν ἁρμόζει ἡ δόξα εἰς τοὺς αἰῶνες. Ἀμήν.

 

 Ἅγιος Νικόλαος Καβάσιλας

Νικολάου Καβάσιλα, “Η Θεομήτωρ”, ἐκδ. Αποστολικής Διακονίας

Πηγή: imaik.gr